ปฐมสัมปปะสาทิกา ภาค ๒ - ความสัมพันธ์และความโศกเศร้า : หน้า 26/404

ประโยค (๒) - ปฐมสัมปปะสาทิกา ภาค ๒ - หน้า ২৬ บทว่า สมุททาธิติ ความว่า ย่อมเรียก คือย่อมกล่าว หลายบทว่า ตตฺถ탑 มุจฉิติ ปฏา ความว่า กรรยาเก่าเห็น ท่านสุทินนั้นเรียกตนด้วยว่าน้องหญิง จึงคิดอยู่ในว่า “บัดนี้ท่าน สุทินนี้ ไม่ต้องการเรา ได้สำคัญรู้เป็นวรรยางค์ๆ เหมือนเด็ก หญิงผู้นอนอยู่ในท้องมารดาเดียวกันกับตน” ก็เกิดความโศกเป็นกำลัง แล้วสลบลงมาฟุบอยู่ในที่ตรงนั้นนั้นเอง หลาบบทว่า มโน วิหรยุตฺ ความว่า ท่านสุทินนึกว่ catar โยมีกว่า “คุณ โยม อย่าขออนุญาตและส่งมาความมาบีบเขียน รูปเลย,” จริงอยู่ วาจานั้นทำความลำบากให้แก่วรรณะ [มหาราคอร้องให้พระสุทินนั่งเพราะพิษพันธุ์ไว้] มาราคอองค์ท่านสุทินน ได้เชิญท่านสุทินไปในความอุฎฐ์ ด้วยความว่า “ถ้าสันนั้น” ดังนี้ ที่อยู่ในบทว่า “พ่อสุทิน!” ถ้าเช่นนั้น พ่ออิงให้พิษพันธุ์ไว้บ้าง,” คือมาราคาได้พูดว่า “ถ้าพ่อยง ยินดีจะประพฤติพิษหมองธรรมไซร้,” ขอพ่อองประพฤติยัง ปริณทพนฺท บนอากาศเถิด, แต่ว่า พ่อองให้บุตรชายคนหนึ่งจะเป็นพิษพันธุ์สำหรับ ดำรงสกุลของเราไว้.” หลาบบทว่า " มา โน อุปคิต สปเตฺย ลิขฺฉวโจ โอสถารปุสฺส ความว่า มาราคาของท่านสุทินนพูว่า "เพราะเหตุที่พวกเราอยู่ในรัชสมัย แห่งอัศวัมภูมิเป็นคนเราช, โดนากล่าวลับไปในแห่งมิดของพ่อ เจ้า ลิขวินั้นน, จะส่งให้อรพยรมณ์นี้ คือทรัพย์สมบัติของพวกเรา