การศึกษาความสำคัญของการปกป้องทรัพย์สิน : หน้า 330/404

ประชโยค 1-2: ประโยค 3-4 แล้ว ไม่มีคุณงามความดีเลย" ดังนี้ สมควรอยู่. แม้ในอธิกรณ์นี้ พระอาจารย์บ้างพูดว่า "ไม่มีสินใช้เพราะไม่ใชัสีย" ถ้ากญ อานกุตะบูญ ไปญาญแง หรือปิดประตูไว้ พวกโจรลักทรัพย์ไปเท่าใด ณัฐณะเท่านั้น เป็นสินใช้แก่กันคุณคะบผู้นั้นทั้งหมด สังกัด และ ห่วงญาณา เป็นของที่ส่งมัดให้ไว้ เพื่อประโยชน์แก่การรักษา ผลิตภัณฑ์. ผลิตภัณฑ์ใส่เพียงลิ้มสลักแล้วนอน. พวกโจรเปิดเข้า ไปปล้นบริภ เป็นสินใช้แก่เธแท้. แต่ถ้าผักธาทารินั้น ใสสะลักและ ห่วงญาณแล้วนอน, ถ้าพวกโจรบ่าวว่า "จงปิด" เธอพึ่ง ปฏิบัติในคำพูดของพวกโจรนั้น ตามนัยก่อนนั้นแหละ. เมื่อผลิตภัณฑาริก นั้นทำการคุ้มครองอย่างนั้นแล้ว จึงนอน, ถ้าพวกโจรทำลายฝาผนาหลังคา หรือเข้าไปทางองม่ง ลักของไป, ไม่เป็นสินใช้แก่เธอ ถ้า พระเผระแม่เหล็กอยู่ในบันดากรา เมื่อปิดแล้ว ท่านจึงถือ เอามิฐานของตน ๆ ไป ผลิตภัณฑาริก ไม่ระวังประตู ในเมื่อพระเผระ เหล่านี้ไปแล้ว, ถ้าของอะไร ในผลิตภัณฑาริกนั้นถูกลักไป, เป็นสินใช้ แก่ผลิตภัณฑาริกเท่านั้น เพราะผลิตภัณฑาริกเป็นใหญ่ (แต่ในกรณีดูแล). แต่พระเผระต้องเป็นสายช่วยเหลือ. นี้เป็นสามีจรรยา ในผลิตภัณฑาริก นั้น. แต่ถ้าผักธาทาริกลอบกว่า "ขอพวกท่านจงยืนอยู่นอก นั้นแหละและรับบริจาฯ ของพวกท่านเกิด อย่ามา." ก็รบกภูญ เหล่านั้น พระมหาเผระเหลาวปลูสุหนึ่ง พร้อมด้วยสามเณรและ อุปัฏฐากหลาย. เปิดผลิตภัณฑาริกเข้าไปนั่นและนอน, ผลักทะหายไป เท่าใด เป็นสินใช้แก่พระเผระนั้นทั้งหมด ฝ่ายผลิตภัณฑาริกและพระ