ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค – ปฐมมัณฑปสถา:ภาค ๒ – หน้าที่ 360
หลายบทว่า โส อิตฺถสุ อณฺเฐติ ความว่า พระพุทธวินิจ
บอกแก่พระธรรมวินัย และพระธรรมวินัยบอกแก่พระสงฆ์รักิตว่า
“อาจารย์ของพวกเรากล่าวอย่างนี้ว่า ได้ยินว่า คุณจงลักษณะนี้”
ได้ยินว่า บรรดาพวกเรา ท่านเป็นบุรุษผู้กล้าญา ดังนี้ ด้วยอาการ
อย่างนี้ เป็นทุกข์แก่มิแก่เธอเหล่านั้น
สองบทว่า อาวุโส โป วิญญูวินิจ ฉันท์- ความว่าพระสงฆ์รักิต
รับว่า “ดีละ ผมจัดกัน.”
หลายบทว่า มูลอุตสา อุปฏิก ตูลฎอจิสูสฺ ความว่า พอ
พระสงฆ์รักิตรับคำสั่ง เป็นกุฎิลัจฉะ แก่อาจารย์ จริงอยู่ มหาชนถูก
อาจารย์นั้นชักจูงแล้วในบาป จะนี้แล.
หลายบทว่า โส ตร อุณฺหตุ ความว่า ถ้าภิกษนัน คือ พระสง-
รักิต ลักสิ่งของนั้นมาใช้ จะปราชิกทั้งผด คื อ ทั้ง ๔ รูป
และไม่ใช่แต่ ๔ รูปเท่านั้น สมณะตั้งร้อย หรือสมณะตั้งพันคน ที่
สงฆ์สูบต่อกันตามลำดับ ไม่ทำให้ผิดการนัดหมายโดยอชฺญาอย่างนี้ ก็
เป็นปราชิกทั้งหมดดีเดียว.
ในฤทูวาร พึงทราบวินิจฉัย ดังนี้:-
หลายบทว่า โส อณุญฺ อานาปติ ความว่า ภิกขูนั่น คือ พระ-
พุทธวินิท อนุวารัยสั่งแล้ว แต่ไม่พบพระธรรมวินิต หรือเป็นผู้
ไม่อยากจะบอก จึงเข้าไปหาพระสงฆ์ที่เดียว แล้วสั่งว่า “อาจารย์ของพวกเราส่งไว้อย่างนี้ว่า ได้ยินว่า คุณจงลักษณะนี้.”
สองบทว่า อาปณฺติ ทุกกุฏฺสุส ความว่า พระพุทธวินิท เป็น
ทุกกูฏั้งก่อน เพราะส่ง.