ปฐมสนับสนาปลาสำกาแปล ภาค 2 – หน้า 317 : หน้า 317/404

ประโยค 3-1 ปฐมสนับสนาปลาสำกาแปล ภาค 2 – หน้า 317 อาวุธตกไป พอสักว่าอาวุธหลุดจากมือของผู้อื่นแล้ว ก็ต้องปราบสมาชิก ส่วนคำว่า "ทำทรัพย์ให้ตกไป ต้องอาบัติทุกกฎ" เป็นต้น พระองค์ตรัสไว้แล้วว่าถ้าบังคับให้ทำตาม ก็เป็นอาบัติ จริงอยู่ ภูมิสูงใด กำหนดใจว่า "เราทำให้สิ่งของตกไป แล้วจักถือเอาสิ่งที่เราร้องใจ" ดังนี้ แล้วจึงทำให้ตกไป เธอรูปนั้น ต้องทุกกฎ เพราะทำให้สิ่งของนั้น ตกไป และเพราะการจับต้องสิ่งของนั้น ต้องดุลลั่ววิน เพราะทำให้ไหว ต้องปราบสมาชิก เพราะทำสิ่งของที่มีราคาถึงบาทให้คลื่นจากฐาน แม้เมื่อก็ถูกบังคับดูดบุคคลผู้บันดทะไป ผลให้ลง ในภายหลังจึงปล่อยสิ่งของนั้น ความเป็นสมะไม่มีเลย ฝ่ายภิญูรูปใด เห็นบุคคลผู้บันดเดินเลยไป จึงติดตามไป พลางพูดว่า "หยุด หยุด วางสิ่งของลง" ทำให้ขวางสิ่งของลง แก่ภิญูรปนั้น ก็เป็นปราชิกในเมื่อกัลล่งส่งของพ้นไปก็มิของผู้อื่น ได้กล่าวดังนั้นเป็นเหตุ ส่วนภิญูรปใด พูดว่า "หยุด หยุด" แต่ไม่ได้พูดว่า "วางสิ่งของลง, " และบุคคลผู้บันดนั้นไปนอนนั้น จึงเหลืออดภิญูรจรนั้น แล้วก็คือ "ถ้าบัญญโรรรนี้ พี่มาทันเราจะพึงมารเสียได้" ยังเป็นผู้มีความหวังอยู่ จิจิ๋อของสิ่งนั้นไว้ในที่รำงค์ ด้วยคิดในใจว่า "จักกลับมาอีก เอา" ดังนี้แล้ว หลักไป, ยังไม่เป็นปราชัย เพราะมีกำทำให้ตกเป็นปัจจัย, แต่เมื่อภิญูรถือเอาด้วยไภยจิต เป็นปราชัยในขณะ ยกขึ้น. ก็ภิญูรจรนั้น มีความรำพึงอย่างนี้ว่า "สิ่งของนี้ เมื่อเราทำให้ตกไปเท่านั้น ถือว่า ได้ทำให้เป็นของเราแล้ว" ในระหว่างที่รำพึงนั้น จึงถือเอาสิ่งของนั้น ด้วยความสำคัญว่า เป็น