ปฐมสมันต์ปลาสติกา แปล ภาค ๒ - หน้าที่ 114 : หน้า 114/404

ประโยค๓- ปฐมสมันต์ปลาสติกาแปล ภาค ๒- หน้าที่ 114 "อยู่ชู ปฏิญญ คิดดีมี มนสิกลโร" "ตั้งแต่วันนี้ไป ขอท่านจงทำใน ใจข้่าเจ้าว่าเป็นคฤห์สุด" ดังนี้ ก็ดี หรือกล่าวโดยโวหารของชาวอริยะนะ (คือชาวคศ) หรือโวหารของชาว มิลักษณะดีดี เมื่อเธอกล่าวเนื้อความนั้นอย่างนี้แล้ว ถ้าผู้ที่ตนบอกเข้าใจ, สิกขา ก็ย่อมเป็นอนุบกสลา. ใน ๗ บท มีว่า "อุปเลโก" เป็นต้น แน่ที่เหลือ ก็นี้นั่น. ก็ ๙ บทเหล่านี้ และ ๑๔ บทเบื้องต้น จึงรวมเป็น ๒๒ บท นี้นะนั่น. ต่อจาก ๙ บทนั้นไป ท่านกล่าวประวนผล ๑๘ บทเบื้องต้นนั้นและเข้าด้วย ๔ บทเหล่านี้ คือ ออมมฺ ญมฺม, กินฺุมฺม, น มผฺโต, สมุตตา, จิ้ง เป็น ๕๓บท. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อัล แปลว่า ช่างเกิด, อธิบายว่า "พอละ." บทว่า กินฺุมฺม ความว่า ก็จะไรของข้าพเจ้า? คือก็อะไร ที่ข้าพเจ้า วอทำ ? อธิบ่าว่า "ก็อะไรที่ข้าพเจ้า พึงให้สมวัย" บทว่า น มผฺโต ความว่า ข้าเจ้าไม่มีความต้องการ. บทว่า สมุตตา ตัดเป็น สมุทฺโต อะ แล้ว (จากพระพุทธเจ้า), คำที่เหลือใน ๕๔ บทนี้ มีนอกจากมาแล้วที่เดียว ก็ ๕๔ บท เหล่านี้ และ ๒๒ บทข้างต้น รวมเป็น ๗๘ บท ท่านว่าไว้โดยสรุป เท่านั้น ด้วยประกายอย่างนี้ ก็เพราะการบอกกล่าวลักษณอย่างมีได้แม้ด้วยคำ ไวพจน์แห่งบทอันเป็นแต่เท่านั้น; เพราะฉะนั้น พระมิพระภาคเจ้า