ปฐมสมันตาปสาทกา แปล ภาค ๒ : หน้า 361/404

ประโยค – ปฐมสมันตาปสาทกาแปล ภาค ๒ – หน้าที่ 361 หลายบ่าวว่า ปฏิญญาติ อานุโมทติ ทุกภูษุสงค์ ความว่า พึง ทรงวา "เป็นทุกภูษุ" แก่ภิกษุผู้ตั้งแต่บันเทิงในเมื่อพระสงฆ์มักขิด รับ กล่าวแล้ว ก็ถึงพระสงฆ์ต่อนั้น ลักทรัพย์นั้นมาได้ เป็นปราชญ์ แม่ทั่ง รูป ๒ คือ พระพุทธธัมม์ผูส่ง พระสงฆ์มักติดผูกลัก ๑ แต่ สำหรับอาจารย์ผู้ตั้งดิน ไม่เป็นอาบัติปราสาท เพราะผิดการนัดหมาย ไม่เป็นอาบัติุอย่างแก่วะธรรมรรจิต เพราะไม่ทราบ ส่วนพระพุทธ- รักติทำความสะอาดดีเท่าทั้ง ๒ รูปแล้ว ส่วนเองพินิจแล้ว. บรรดาวาระแห่งการสั่ง ทั้ง ๕ ดั่งจากุติวารันไป ขอ พึงทราบ วินิจฉัยในวาระแห่งการสั่งอันก่อน.หลายบ่าวว่า โอ ส คณุตวา ปูน ปุจฉาตูญติ ความว่า ภิกษุผู้ รับสั่งนั้น ไปยังที่ทรัพย์ตั้งอยู่แล้ว เห็นการรำภา ทังภายในและ ภายนอก 不อาจลักเอาได้ จึงกลับมา.หลายบ่าวว่า ยท สูกโล ต๎า ความว่า ภิกษุผู้สั่งนี้สั่งใหม่ ว่า "ทรัพย์ที่ท่านลักมาแล้วในวันนี้เท่านั้นหรือ จึงเป็นอันลัก. ไปเกิด ท่าน ท่านอาจจะลักมาได้ เมื่อใด ถึงลักทรัพย์นั้นมา เมื่อวันนั้น." สองบ่าวว่า อาปฏิญฺญํ ทุกภูษุสงค์ ความว่า แต่เพราะสั่งอย่าง นั้น ก็เป็นทุกภูษุเท่านั้น แต่ถ้าพรัชนั้น ย่อมเป็นของที่จะพึงลักมาได้ แน่นอน, ชื่อว่าเจตนาที่ให้สำเร็จประโยชน์ ก็เป็นเช่นกันผลเกิดใน ลำดับแห่งมรรคะ เพราะฉะนั้น ภิกษุสงฆ์ จึงเป็นปราชญ์ในขณะสั่ง ที่เดียว. แม้ภิกษุ ผู้ลัก จะลักทรัพย์นั้นมาได้ โดยล่วงไป ๖ ปี และ ภิกษุผู้สั่ง จะทำลากิริยา หรือสีดไปเสียในระหว่างนั้นเที่ยว ก็๊ก