บทเรียนจากปฐมมัญญาปลาสำภากาม ภาค ๒ : หน้า 323/404

ประโยค - ปฐมมัญญาปลาสำภากามแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 323 หนีไป แต่อย่าเป้นในวิหาร ไปเสียด้วยใจจังไม่สงบที่สุด เป็นปราชในขณะก้าวล่วงอุปจารบ้านไป. เธอ่งหน้าไปยังวิหาร ข้างหน้าหนีไป แต่ไม่ยังเป้นในวิหาร ไปเสียด้วยใจอังไม่ทันสงบ นันเอง. เป็นปราชในขณะก้าวอุปจารไป. ฝ่ายภิกษุใดท่าน ม ได้ส่งถือเอเอง เป็นปราชิกแก่กฐิษบู่นั้น. ในเพราะเลื่อนภาวะ ที่ศรีะลังมาที่คอเป็นต้น. คำที่เหลือเหมือนกับคำอันนั้นแล. ส่วนภิษุใด คงพระเกษะสั่งว่า “คุณงไปยังวิหาร ชื่อโน้นแล้ว ชิกหรืออ้อจิวแล้วนามมา” ดังนี้ รับคำว่า “สาธุ” แล้วถือเอาไป, ไม่เป็นปราชิกแม่ก็กุฎิบุ่นนั้น. ในเพราะยังใจจิตให้เกิดขึ้น แล้ว เลื่อนภาวะนะคทีพระะงามที่คอเป็นต้นในระหว่างทาง. ในเพราะเม อออกจากทาง พึงปรับเธอด้ววยระงำเท่า. เธอไปยังวิหารนั้นแล้ว พักอย ในวิหารนันเอง ใช้สอยให้คร่าไปด้วยใจจิด. หรือว่าพวกโจร ลักเอาจิวินันของพระเถระนั้นไป. ไม่เป็นอาหร แต่เป็นมินตาไทย แม่เมื่อเธอออกจากวิหารนั้นมา ก็มียังเหมือนกัน. ฝ่ายภิษุใด ท่าน ม ได้สั่ง เมื่อพระเกษะทำมินดแล้ว หรือดูเองกำนดได้ เห็นจิรว เศร้าหมองแล้ว จิกกล่าวว่า “โปรดคนอจิริด ขอโรับ ผมจะไปยังบ้าน ชื่อโน้น ย่อมแล้วกันนาม” ดังนี้ แล้วถือเอาไป เป็นปราชิกแก่ ภิษุนัน ในเพราะยังใจจิตให้เกิดขึ้น แล้วเลื่อนภาวะนะคทีพระะงาม มาที่คอเป็นต้นในระหว่างทาง เพราะเหตุอะไร ? เพราะจิวรนัน ดุกือ เอาโดยท่านมิได้สัง. เมื่อเธอและออกจากทางดี กลับมาชิงวันนี้แล้ว นเอง แล้วก้าวล่วงแดนวิหารไปดีด ก็เป็นปราชิก ซึ่งมีบังกล่าว