การวินิจฉัยภายในพระวินัย : หน้า 258/404

ปรโภค(3) - ปฐมมั่นดปสาทิตย์เทภา ๒ - หน้าที่ 258 อรรถถถ เป็นฉันนั้น ไม่ควรถือเอา. เพราะพระวินัยธรรวมอยู่ใน วินิจฉัยที่หนัก ในเมื่อการวินิจฉัยมาถึงแล้ว การปฏิบัตินี้ เป็น ธรรมดาในวินัย อีกอย่างหนึ่ง หม้อทั้งหมด ไม่เป็นฐานะแห่งทะ ที่งอยู่ภายในหม้อฉันใด คำแห่งสั่งเบอร์อรรถถถเป็นฉันนั้น บัญัติ พิทักษ์ฉันนั้น เนื่อง" ภิกษุทำทรัพย์ให้เข้าไปในภาชนะ ของตนก็ได้ ตัดคำเอาออก ดังนี้แล. [อรรถถถบอกกูลดูอาเนบไพร เป็นฉัน เป็นปราชญ์] ในหม้ออรรถถถา ท่านกล่าวไว้ว่า "เมื่อภิกษุมองของที่เป็นน้ำ อย่างใดอย่างหนึ่งมีเนื้อในเป็นฉัน แล้วเนื้อเป็นฉันนั้น มาตราเธอ ดื่มแล้วด้วยโภคอันเดียวก็เป็นปราชญ์" แต่ในอรรถถถทั้งหลาย มีมหาใจจริงเป็นฉัน ท่านแสดงวิภาคนี้ไว้ว่า "เมื่อภิกษุรำาดื่มไม่ชั กาปออก และเนื้อในฉันนี้เข้าไปในลำคอ ยังไม่ได้บาท รวมกับที่ อยู่ในปาก จึงได้บาท ยังรังอู่ก่อน แต่ในเวลาที่เนื้อใสเป็นฉัน อันตนกำหนดตัดด้วยตนเอง ย่อมเป็นปราชญ์ ถ้าเมิกฎูกำหนด ตัดด้วยริมฝีปากทั้งสองข้างหนริมฝีปาก ก็ดีต้องปราชญ์เหมือนกัน แม่ เมื่อดื่มด้วยกันอุตลอดไปไม่แพ้และหลอกอันเป็นฉัน และถ้ ทีอยู่ในลำคอ นั้นแล้ว ได้ราคาบาทหนึ่ง เป็นปราชญ์ ถ้าว่ากับอยู่ในปาก จึง ได้บาทหนึ่ง เมื่อเนื้อใสเป็นฉันนั้น สักว่าภิกษุท่านตัดด้วยริมฝีปาก ทั้งสองข้างให้ความเนื่องเป็นฉันเดียวกันกับที่อยู่ในก้อนอุ่นเป็นฉัน ขาด ตอนกัน เป็นปราชญ์ ถ้าว่ากับอยู่ในก้อนอุ่นเป็นฉัน จึงได้ราคา บาทหนึ่ง เป็นปราชญ์ ในเมื่อลำว่าภิกษุเอามืออุดกันแห่งกั้น