ปฐมฝันมดตะนีปลากาแปลง ภาค ๒ - หน้าที่ 268 : หน้า 268/404

ประโยค(๑) - ปฐมฝันมดตะนีปลากาแปลง ภาค ๒ - หน้าที่ 268 จับพี่อ้อมอั้นเสียเอง ไม่มีอาบัติ ภิกษุมีไตรจีติ รู้ว่าคุณจับทีอ้อมยะ อย่างเท้ากว้างแรก เป็นฤดูล.Clamp, ก้าวที่สอง เป็นปราชญ์. นกยูง ขอบอุ้มบั้นพื้นดิน ย่อมได้ฐาน ๑ ด้วยอำนาจทั่งสองและลำแพนทาง. เมื่อถีบฤดูลอวนั้นนั้น เป็นฤดูล้อจีี ตลอดเวลาที่ฐานแม่เพียงฐาน เดียวจึงถูกแผ่นดิน. เมื่ออ้อมฤดูลอวนั้น สักว่าคุณญูให้พ้นจากแผ่นดิน. แม่เพียงปลายเส้นผม ก็เป็นปราชญ์. ภิกษุฤดูลอวนซึ่งอยู่ในกรงขึ้น พร้อมทั้งกรง ต้องปราชญ์. แต่บ้านคุณดั้น. ไม่ได้ราคาถึงบาทไซร้, ฟังปรับตามราคาทุกๆ แห่ง. ภิกษุไตรจีติ ท่านคุณที่อยู่ในกรง ที่อยู่ให้ใจ นำออกไปนอกที่อยู่ด้วยเท่าเทียม ให้สวงเลยเขตที่กำหนด แห่งประตู ต้องปราชญ์. เพราะว่า ภายในที่อยู่ เป็นฐานของนกยูง นั้น เหมือนดอกเป็นฐานของโคที่อยู่ในคอกนะนั้น. แต่เมื่อกินเอา มือจับทำให้มันบินไปในอากาศ แม้ภายในที่อยู่ในนั้น ก็ต้องปราชญ์ เหมือนกัน. เมื่อฤดูลอวนงูแม่เทืออยู่ภายในบ้าน ให้ล่วงเลยเครื่อง ล้อมแห่งบ้านไป ต้องปราชญ์. อึ่ง นกยูงตัวออกไปเที่ยวอยู่ใน อุปสรบ้าน หรืออุปสรที่อยู่ ภิกษุไตรจีติ ทำให้ทดใจด้วยท่อนไม้ หรือด้วยกระบี่แล้ว ทำให้มันน่ายหน้าเข้าดง. นกยูงรั้น (โโจ้)** จับอยู่ภายในบ้าน หรือภายในที่อยู่ หรือบนนหลังค้า ยึงรักษาอยู่. แต่ถ้ามันหนายหน้าาขังบิณฑไปดีดี เดินไปดีดี, เมื่อไม่มีความกำนหนใจ ว่า "เราให้นมันเข้าดงไปแล้ว จับฉับเถอะ" ต้องปราชญ์ ในขณะสักขา มันนั้นขึ้นพันแผ่นดิน แม้เพียงปลายเส้นผม หรือในวาระย่างเท้าก้าว ที่สอง. เพราะเหตุไร ?, เพราะเหตุด่า ที่ชี้ยันเท่านั้น เป็นฐานะของ