ปฐมมินตาปลากาแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 261 : หน้า 261/404

ประโยค - ปฐมมินตาปลากาแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 261 เนียวใส หรือ น้ำมันลงในห่อของภูเขานั้น ภิกษุผู้เจ้าของห่อก็นี่ใส่ ผลิตภัณฑ์น้ำมันในห่อของนั้น ด้วยใจจิต เป็นปาราชิก ตามบัญที่กล่าวแล้วนั้นแหละ ภิกษุว่าเนียวใส หรือ น้ำมันที่อ้วนใสไว้ใน ห่อปลาของตน จึงใส่ลงทะแลบด้วยใจจิต เป็นปาราชิก ในขณะ ที่ยอมขึ้น ตามย่อก่อนเหมือนกัน มิดิบริสุทธิ์ก็ลงไป ภายหลังจึง ยกขึ้นด้วยใจจิต เป็นปาราชิกเหมือนกัน มิดิบริสุทธิ์แท้ ยกขึ้น ไม่เป็นอวหาร ไม่เป็นสิบใช้ แต่ในมหาโสร่ ก็กล่าวไว้แต่เพียง อนาบัติเท่านั้น ในกรณีที่ ท่านกล่าวว่าว่า "ภิกษุเองขัดใจว่าท่าน ใส่น้ำมันลงในห่อของเราไหม" ดังนี้แล้ว ยกขึ้นจะขึ้นเทิ่งเสีย ไม่เป็นภาคไทย." ภิกษุใครจะให้มันไหล จับน้ำที่ขอบอาเกีง หม้อด้วยใจจิต เมื่อ น้ำมันใหลไปได้ราคาถึงบาท ต้องปราชัย. ภิกษุใครจจะให้มันไหลลง ทำให้หัวร้างด้วยคีวว่า "น้ำมันไหลไปเสีย" เมื่อ น้ำมันไหลไปได้ราคาถึงบาท ต้องปราชัย. ภิกษุโดยใจนิรัน และ กระทำมอให้เป็นช่องทะลุ คว้า หาย หรือคะเเงก. ก็เลย คำนึ เป็นฐานะแห่งความจงมณ. เพราะฉะนั้น ควรสงเคราะห์ได้. ถ้าในคำว่า "คัว" เป็นดังนี้ มีวิจฉัฉิงคล้องไว้นี้:- ช่องปาก ลงข้างล่าง ชื่อว่า ช่องคัว. ช่องปากขึ้นข้างบน ชื่อว่า ช่องหาย. ช่องปากไปตรง ๆ เหมือนกระบวย ชื่อว่า ช่องละแงง. บรรษาช่อง คว้าเป็นดังนั้น เมื่อ น้ำมันไม่ได้ราคาถึงบาท ไหลออกจากที่สุดภายในช่อง คัว ซึ่งตอนทำไว้โดยเด็ดขาดข้างนอก จึงจะไม่ไหลออกไปข้างนอก ก็เป็น ปราชัย. เพราะเหตุไร ? เพราะเหตุว่า น้ำมันพอไหลออกไปจาก ที่สุดภายในนั้นเท่านั้น ก็ชื่อว่าไหลออกไปข้างนอก จะนับว่าอยู่ภายใน