ปฐมสมันต์ปลาสำคัญแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 295 : หน้า 295/404

ประโยค ๑. ปฐมสมันต์ปลาสำคัญแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 295 ภิญญูผู้ สูญ ต้องปราชัย หากแม้มจะเป็นผู้ทำ ทรอมุสเสียเอง ก็ตาม but ถ้าเจ้าของ ทอศุระ แล้วภิญญูผู้ ไม่ทอดระยะ ยิ่งมีความ อุดมะ ในความเป็นของ จะพึงได้คืนทีเดียว ด้วยคิดว่า “เรา จับบิ้นกัน เจ้าของสวนนี้ให้ทันแล้วแสดงการใช้อำนาจของเรา ดังนี้ เข้าของสวน คนนี้ไว้ในความเป็นผู้อำนวยฟัง แล้วจึงกล่าวให้คืน ดังนี้ ยังกราย อยู่ก่อน ถ้าแม้ภิญญูผู้ ครับชิงเอามาแล้ว ก็ทอดุระเสีย ด้วย คิดว่า “บัดนี้ เราจักไม่คืนสวนนัน ให้แก่เจ้าของคนนี้” ส่วนเจ้าของ ยังไม่ทอดุระ ยังแสวงหา พรรพวก เขารอคอยเวลา อยู่ ด้วยคิดว่า “เราได้ชี้รับขึ้นเสียก่อน ภายหลังจึงจักรู้” ดังนี้ ยังเป็นผู้มีความ อุดมะ ในการเอาคืนนันเทียว ก็ยังรักอูเหม่องกัน. แต่เมื่อใด แม้ภิญญูผู้นันทอดุระเสีย ด้วยคิดว่า “เรา จักไม่คืนให้” ทั้งเจ้าของ ก็ทอดุระเสีย ด้วยคำว่า “เรา จักไม่คืนให้” ทั้งสองฝ่ายทอดุระเสีย ดังกล่าวมานี้, เมื่อวันภิญญู ผู้ เป็นปราชญ์. แต่ถ้าก็ญูรันดูแล้ว ก็ทำการวินิจฉัยความเสียเอง เมื่อวินิจฉัยยังไม่เสร็จ ทั้งเจ้าของมิได้ทำ การทอดุระ รู้ฤทธีเดียวว่า ตนมิใช่เป็นเจ้าของอีออกอไม้ หรือ ผลไม้บ่งอย่างจากสวนนัน พระวินัยรพิฏิบัติ ติดตามวาส่งของ. บทว่า ชมฺมอรุนฺโต ได้แก่ ภิกขูผู้ ทำการตัดสินในภิกขุสูงส่ง หรือในราชตรกุล. สองท่าา สามมิปราชญี ความว่า ติดสินบนพวกผู้พากษา แล้วอ้างพาน โกง ย่อมชนะเจ้าของสวน. สองท่าา อาปุตติ ปราชญ์สุ ฯ ความว่า มีชะเป็นปราชญ์ เฉพาะภิญญูผู้ร้องนั่นอย่างเดียวก็หาได้ พวกภิญญูผู้พิพากษาโกงดี ๑ ภิกษีก็เป็น ตฤณนิกายเปนปฺราหมณฺ. แต่โวหารว่า อาจะ โต ธรณีภิญฺ โอ เณตวภิญฺ โอ .อัญญี่เป็น ตฤณนิกาย ปาฏิญฺญา. แต่งอาโก ว่า อาโก ตฤณนิกาย โอเดนตริ มคฺ โอเยนติ อภินินฺทะ โอ. ฟังดูเป็นคำกลอนแต่ในใจ มักจะไม่ใช้กัน และเป็นคอนติ้จอโลจิใน ฐานะอันเป็น ให้มากที่สุดเทียมตาแนวผ้าคลุม คือ ור���ีในฉันท์ เปนτως 官ในเณร แปลว่า “ปลงอาวุโส ว่า ภิกฺขู ใคร่จะอยู่ ปีติอึดอัด จักเป็นไม้เท้ายอดเท้า.” ในท่านต้น ํ ในปาที. เป็นกลอนสุภาพในบาลีคำแรก, คำหลังํ เป็นกลอนสุภาพในบาลีคำต่อไป, หรอเพียงคำเดียวในสองกลอนนี้ ก็ยังถือว่าถูกต้อง. ๑. ภิกษีก็เป็น ตฤณนิกายเปนปฺราหมณฺ. แต่โวหารว่า อาจะ โต ธรณีภิญฺ โอ เณตวภิญฺ โอ