ปฐมสัมผัสกาฝาก ภาค ๒ - หน้าที่ 331 : หน้า 331/404

ประโยค - ปฐมสัมผัสกาฝาก ภาค ๒ - หน้าที่ 331 เธรที่เหลือ ต้องเป็นส่วยช่วยเหลือ ถ้ากิญจ์ทาคารินเองพาเอาพวกสามคนเหลวไหลและพวกอุปฐากไปนั่งและนอนอยู่ในภัตตาคาร สิ่งของในภัตตาคารนั้น หาไป ของทั้งหมดนั้นเป็นสินค้าแก้กิญจ์ทาคารินเท่านั้น เพราะฉะนั้นกิญจ์ทาคารินก็เท่านั้น พึงอยู่ในภัตตาคารนั้น ที่เหลือ ควรอยู่ที่บ้านปล หรือโคนต้นไม้ ไม่ควรอยู่ในภัตตาคารเลย ด้วยประกาศนี้ คงจะเป็นส่วยช่วยเหลือ แต่ถ้าสั่งให้ถวายข้าวอุทานและภัตระแก่กิญจ์ทาคารินในวิหารนั้นเอง แต่กิญจ์ทาคารินก็รูปั้น (ยังขึ้น) เข้าสู่บ้าน เพื่อความกิญจ์ทาคาริน สิ่งของถวายไป ย่อมเป็นรังใช้ แก่กิญจ์ทาคารินั้น วันนี้นั่นเทียว แม้กิญจ์ท่านอยู่ในวิหาร ว่าไปภัตตะแกร่งในนั้นเทียว. แม้กิญจ์ท่านอยู่ในวัง ถ้าจะเชิญเข้าปิ่นจาการตั้งไว้ เพื่อความราบรื่น ให้รับอาหารกิญจ์ทาคารินทั้ง ๆ เมื่อได้ของถวายและภัตรา หรือค้ำคตอาหาร (ก็ยังยืน) ไปภัตตาคาร สิ่งของในวิหารนั้น หายไป สิ่งของนั้น ทั้งหมด เป็นสินค้าใช้แก่เธอ. และสิ่งของนั้นเท่านั้น จะเป็นสินค้าอย่างเดียวหามไม่ได้ ก็สิ่งของใดที่หายไป เพราะความเสน่ล่อลูกภิกษุผู้อยู่ในวิหารนั้นเป็นปัจจัย สิ่งของนั้นทั้งหมด เป็นสินค้าใช้แก่เธอ ถูกเป็นสินค้าในกิญจ์ทาคารินจะนั้น (เหมือนสิ่งของที่หายไปเพราะความประมาทของกิญจ์ทาคาริน เป็นสินค้าใช้ในกิญจ์ทาคาริน ฉะนั้น) ถ้าเป็นวิหารใหญ่ เมื่อเธอเดินไปเพื่อรักษาส่วนอื่น สิ่งของที่เก็บไว้ในที่อีกส่วนหนึ่ง พวกโจรลักเอาไป ยอมไม่เป็นสินค้าใช้