ปฐมมนต์ปลาสติกาแปล ภาค ๒ - หน้า 270 : หน้า 270/404

ประโยค - ปฐมมนต์ปลาสติกาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 270 เครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้น ของพวกมนุษย์ผู้ตัดแต่งอยู่ดี ๆ ท่อนทองของพวกช่างทองผู้ตัดแต่งอยู่ดี ๆ ขาดดไป ถ้าภิกษ์มีใดจีติ เอามือจับเครื่องประดับ หรือท่อนทองที่ขาดตกอยู่ทางออกในนั้น การจับเอานั้นแล้ว เป็นฐาน เอามือออกจากเครื่องประดับที่ขาดตกอยู่ต้องปราบชิก เอามือยกเครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้น ที่ตกลงไปในจิตจึง ต้องปราบชิก ไม่ได้ยากเย็นเลย แต่เดินไป ต้องปราบชิกในอย่างที่สอง ถึงในเครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้น ที่ตกลงไปในมาตร ก็มีอย่างมีเสล. เอามือจับเอาเครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้น ที่ตกลงไปบนฐาน ก็มีอย่างมีเสล. เอามือจับเอาเครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้น ที่ตกลง ที่ศรีะ ที่หน้า หรือที่เท้า ต้องปราบชิก. ไม่ได้บอกเลย แต่เดินไป ต้องปราบชิกในอย่างที่สอง. องิษ เครื่องประดับมีรอยคอเป็นต้นนั่น ตกไปในที่ใด ๆ เฉพาะโอกาสที่เครื่องประดับเป็นต้นตั้งอยู่ในที่นั้น ๆ เป็นฐานของเครื่องประดับเป็นต้นนั้น องค์พอทั่วหมดดีดี บตร และจิวรดีดี หาได้เป็นฐานไม่ ฉะนั้นแล. จบกล่าวว่าด้วยทรัพย์ที่อยู่ในอากาศ. (Note: The text appears to be a classical or formal Thai script with some specialized vocabulary and content related to Buddhist or philosophical context.)