ปฐมสมันด ปลาสากาแปล ภาค ๒ - หน้า 294 : หน้า 294/404

ประโยค (๓) - ปฐมสมันด ปลาสากาแปล ภาค ๒- หน้า ที่ 294 และดอกปทุมนันแล จริงแล กันนึงดี ข้าก็ดีแม้ของดอกไม้ทั้งหลาย ยังไม่ขาด ก็ยังรักษาอยู่ แต่สำหรับดอกไม้บางเหล่า มีแแนอยู่ภายใน กัน แก่นนั้น รักษาไม่ได้ กว่าผล ได้แก่ ผลไม้ชนิดหนึ่ง มีผลมะม่วงและผล ตาลเป็นต้น วิจฉัยสำหรับภูมิลือเอาผลไม้นั้นจากต้นไม้ ขาเข้า ใด้กล่าวไว้แล้วในภาวะว่องด้วยกันเองในต้นไม้ ผลไม้เขา เอาดอกไปวางไว้ แจงคร่าหน้าเขาด้วยถิ่นที่ตั้งอยู่บนพื้นดินเป็นต้น นั้นแล สองบทว่า อาราม อภิญญาติ ความว่า ภูมิลาว่ากูลว่าเหออา สวน ซึ่งเป็นของคนอื่นว่า "นี่เป็นสวนของข้าพเจ้า" ดังนี้ เป็นทุกกู เพราะเป็นประโยชน์ของจินนาทน หลายบทว่า สามิกสุจ วิดิ อุปปาทิติ มีความว่า ภูมียัง ความสงบร่ม เย็นแก่เกิดขึ้นแก่เจ้าของสวน เพราะความเป็นผู้ลลาดในการ วิจฉัย หรือเพราะอาศัยคนที่มีการสิงเป็นต้น คืออย่างไร ? คือตาม ความจริง เจ้าของเห็นภูมินั้น ซึ่งเป็นผู้ขุนขาวในกาารวิจฉัยอยู่ อย่างนั้น จึงคิดว่า "เราจะก่ออาณาสวนนี้ให้เป็นของตน หรือไม่อาจ หนอ ?" ความสงบร่ม เย็นเกิดขึ้นแก่เจ้าของนั้นอย่างนี้ ยอมซื้อว่า เป็น อนินทกูนันให้เกิดขึ้นแล้ว เพราะเหตุนี้น ภูกูนนั้น ย่อมต้องดูดคล้อง สองบทว่า ธุ จิญจติ มีความว่า ก็มีอุใจ เจ้าของทอดระ เสียด้วยคำว่า "ภูมินี้ หายชำราญ พังแต่งมั่งอันตรายแก่ชีวิต และพรหมวรรษของเรา, บัดนี้ เราไม่ต้องการสวนนี้ละ," เมื่อ้น