ปฐมสมบัติตกาลภาค ๒ - บทเกี่ยวกับคำสัตย์และอำนาจทรัพย์ : หน้า 230/404

ประโยค- ปฐมสมบัติตกาลภาค ๒ - หน้า ที่ 230 บทที่ ๒ คำสัตย์ด้วยอำนาจแห่งภิษาผู้นำเอาทรัพย์ของบุคคลเหล่าอื่นไป, บทที่ ๓ คำสัตย์ด้วยอำนาจแห่งทรัพย์ที่เขาฝากไว้, บทที่ ๔ คำสัตย์ด้วยอำนาจแห่งทรัพย์ที่มีวิญญาณ, บทที่ ๕ คำสัตย์ด้วยอำนาจแห่งทรัพย์ที่เขาเก็บไว้บนบานเป็นต้น. บทที่ ๖ คำสัตย์ด้วยอำนาจแห่งความกำหนดหมาย หรือด้วยอำนาจแห่งค่าอันภาษี. " อาณาเจียวย" เป็นดังนี้ การประกอบความ ย่อมมี ด้วยอำนาจของสิ่งดีงาม ด้วยอำนาจของสิ่งต่าง ๆ บ้าง, ก็แล้ว ความประกอบด้วยอำนาจสิ่งของสิ่งเดียว ย่อมใช้ด้วยทรัพย์ที่มี วิญญาณเท่านั้น. ความประกอบด้วยอำนาจสิ่งต่างๆ ย่อมใช้ได้ด้วยทรัพย์ ที่ปนกันที่มีวิญญาณทั้งที่ไม่มีวิญญาณ. บรรดาความประกอบด้วยอำนาจ ส่งของต่าง ๆ บัญติควรทราบโดยนัยอย่างนี้ก่อน.. [อรรถาธิบายอีกแห่งการลัก ๓ อย่าง] บทว่า อาณาเจียวย ความว่า ภิกษุต่ออาศัยอำนาจ ต้องอาบัติทุกกฎ ยังความสงสัยให้เกิดขึ้นแก่เจ้าของ ต้องอาบัติอัฏล้จฉะ. เจ้าของทอด ฐูระว่า "สวนนี้มันเป็นของเราะ" ต้องอาบัติปราชิก. บทว่า หฤหรยะ ความว่า ภิกษุมีใอฏอนทรัพย์ของผู้อื่นไปบุคคลำ ภาษนะ ต้องอาบัติทุกกฎ. ทำให้ไหว ต้องอาบัติ collectively. ปล่อยมาสู่ฉ่อ ต้องอาบัติปราชิก. บทว่า อาวาสหยุย ความว่า เมื่อเจ้าของทางของที่เขาฝากไว้ว่า ท่านจงคืนทรัพย์ให้เจ้าของ ต้องอาบัติกล่าวว่า "ฉันไม่ได้รองไว้" ต้องอาบัติทุกกฎ. ยังความสงสัยให้เกิดขึ้นแก่เจ้าของ ต้องอาบัติคลั่งฉะ.