การเก็บรักษาบทและวีร : หน้า 327/404

บทและวีรนั้นสูญหายไป, กี่ไม่เป็นสินใจ. แต่กัปอาณคุมดูกะนั้น กล่าวว่า "จงเก็บบทและวีรนี้ได้ด้วยเถิด ขอโน !" แล้วไป, และ ิฏญู่นำกันนอกนี้ไม่ทราบ เพราะม่วงขาวในอริย, ก็มือนนี้เหมือน กัน. แม้กัปอาณคุมดูกะนั้นนั้น อันกัปอาณคุมดูกะกล่าวว่า "จงเก็บ บทตรและวีรนี้ไว้ด้วยเถิด ขอรับ !" ได้ปฏิเสธว่า "พวกข้าข้า กำลังยู่" และกัปอาณคุมดูกะนั้นก็คิดว่า "ท่านเหล่านักเก็บไว้ ให้นั่นอ" ไม่ติใจ แล้วไปเสีย, ก็มือนนี้เหมือนกัน แต่มีกัป เจ้าดูพระอาณคุมดูกะรูปนี้ ขอร้องก็ไม่ออกตาม พูดว่า "พวก ข้าข้าเก็บไว้ให้เธอ, ท่านจงไปเถิด" ดังนั้น กัปอาณคุมดูกะ บทตรและวีรนั้น, ถ้าไม่ดูแลไชร, เมื่อมารดและวีรนั้น สูญหาย ไป ย่อมเป็นสินใช้ เพราะเหตุไร ? เพราะเหตุว่า บาตรและวีรนั้น พวกเธอรับรองเขาไว้. กัปอาณคุมดูกะเป็นภัณฑาคาทาริก (ผู้รักษาเรือนคลัง) เวลาวามรุ่งสาง นั่นเอง ได้บานบาตรและวีรของกัปอาณคุมดูกะหลายลงไปยังปราสาทชั้นล่าง ไม่ให้ปิดประตู ทั้งไม่ได้ออกแม่กัปอาณคุมดูกะนั้น ไปเมื่อกัปอาณคุมดูกะ ที่ไกล, เขาพวกโจลักษาดรและวีรเหล่านันไปใช่ร, ย่อมเป็นสิ้นใช้ แก่เธอแท้. ส่วนกัปอาณคุมดูกะทากรินุปด อันพวกวีรูกล่าวว่า "ท่านผู้เจริญ ! ท่านยบมาตรและวีรลงามเกิด บัดนี้ ได้เวลาจับสลาก" จึงถามว่า "พวกท่านมาประชุมพร้อมกันแล้วหรือ?" เมื่อท่านเหล่านั้นเรียนว่า "มาประชุมพร้อมแล้ว ขอโน !" จึง