การเลี้ยงและจับปลา : หน้า 281/404

ประโยค - ปฐมมัติปลาสักษาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 281 พวก นำเอาปลาจากที่สารธาระแก่ชนทั้งปวง บางแห่งนั้นแ ล้ ใส่เลี้ยง ไว้ในบ่อที่หลังบ้านแล้วฆ่าเสียดาย อะ เพราะประโยชน์แก่แกง อ๋อม เมื่อกิ่นจับปลาเห็บมานั้น ซึ่งอยู่ในน้ำ หรือบนอากาศ หรือในมดคลังแห่งใดแห่งหนึ่ง เป็นอาหารแก้ง แม่นด้า มีมันยืนเหมือนกัน ก็ในดูแล่ง เมื่อกระแสน้ำในแม่บ่อจาดสาย น้ำอยูในที่ลุ่ม บางแห่ง มนุษย์ทั้งหลายโปรยผลไม้เบื่อบานและอำพยเป็นต้น ลงในน้ำ นั้น เพื่อความอดอยแห่งปลาทั้งหลายแล้วไป ปลาทั้งหลายกินผลไม้เบื่อบาน และอำพยเป็นต้นเหล่านั้น แล้วตาย ท้องลอยอยู่บนบ่อ น้ำ. ภูมิใจไปในที่นั้นแล้ว จับเอาด้วยทำในใจ ว่าเจ้าของยังไม่มาเพียงใด, เราจับเอาปลาหล่านี้เพียงนั้น- ภิกษุนั้น พระวิษณาธิพิราปรีบชาดมาถกาก. เมื่อเจือเอาด้วยขอลสัญญา ไม่เป็นอวกา แต่เมื่อเจ้าของให้นำมา เป็นภัตชาติไทย. มนุษย์ทั้งหลายโปรยยาพิษเมื่อปลาแล้วพากลับไปนำภาชนะมารุจูให้เต็มแล้วไป. พวกเขายังมืออำอยู่ว่า "พวกเราจักกลับมาเมื่ออีก" เพียงใด, ปลาหล่านั้นยังจำว่าเป็นปลามีเจ้าของเพียงนั้น. แต่เมื่อใด พวกเขาสังอาลัยลึกไปเสียด้วยปลากในว่า "เราพละ" จำแต่ั่นไปเป็นทุกข์แก่กิฎผู้ถือเอาด้วยไจจิต, ไม่เป็นอาบัติแก้กิฎผู้มังบังสัญญา. พังทราบ วิจฉนในชาติสัตว์ว่ามีทุกชนิดเหมือนในปลาและเต่า. จบกล่าวด้วยว่าทรัพย์ดังอยู่ในน้ำ.