ปฐมสัมผัสากาแปลภาค ๒ - หน้าที่ 341 : หน้า 341/404

ประโยค ๑) ปฐมสัมผัสากาแปลภาค ๒ - หน้าที่ 341 ใครจะยกหนี้ไป ให้ก้าวล่วงจากสถานที่ยืนอยู่ แม้เพียงปลายเส้นผมไป ต้องปราบาชิก. เธอจับที่ผมหรือมือ ธุดร์รำไป พึงปรับด้วยวาระอย่างท้า. ภิกษิดว่า "เราจำทำให้เดินไป" ซีหรือดี พูดจางพูดว่า "แถลงไปทางนี้." เมื่อเขาไปยังภาคตามที่กฏนี้สั่ง เธอต้องปราศจากในวาระอย่างเช่นที่ ๒. แม้ภิญญูเหล่าใด มีฉันร่วมกับภิญญูนั้น ก็เป็นปราชิกในขณะเดียวกันภิญญูเหล่านั้นทั้งหมด.ภิญญาเน้นทาล แล้ว ถามถึงสุขทุกข์ หรือไม่กามกามา พูดจา "แถลงไปจงหนีไปอยู่เป็นสุขดิ". ถ้าหากสนั่นหนีไปซะ, เธอข้องปราศจากในวาระอย่างเท่าที่ ๒. ภิกษูปอญ พูดทะทาศสนั่นผูมาสู่ที่ใกล้ตนว่า "แถงหนีไป" ถาภิกษุตั้งร้อยรูป พูดทะทาศผูมาสู่ที่ใกล้ตนฯ ตามลำดับ, ก็เป็นปราชิกด้วยกันทั้งหมด ส่วนภิญญูปใด พูดทะทาศผูำลังวิ่งหนีไปโดยเร็วนี้เทียวว่า "แถงหนีไป" ตรายก้เจ้าของของจับแถงไม่ได้." เธอจุนั้นไม่ต้องอาบปราชิก. แต่ถ้าเธอพูดทะทาศผูค่อยๆ เดินไป, และมาทสนั่นก็เดินไปเร็ว ตามคำของภิญญูนั้น, เป็นปราชิก, เมื่อภิญญาเน้นทาล ผู้นี้ไปยังบ้านหรือประเทศอื่น แล้วให้หนีไป แม้ว่าบ้านหรือจากประเทศนั้น ก็เป็นปราชิกเหมือนกัน. ชื่อว่า อทันนาทาน ย่อมผันได้ด้วยคำพูดเป็นปราย. จริงอยู่ ภิกษุปิด พูดอย่างนี้ว่า "เธอทำอะไรอยู่ที่นี่? เธอหนีไปเสียไม่ควร or?" ก็ผิดว่า "การที่เธอไปในที่ไหน ๆ แล้ว เป็นอยู่อย่างสบาย ไมควร or?" ก็ผิดว่า "พวกทะสและพวกทะสี พากันหนีไปประเทศชื่อโน่นแล้ว ย่อมเป็นอยู่กันอย่างสบาย" ก็,