การถวายผลไม้ในสวนของสงฆ์ : หน้า 396/404

ประโยค(๓) - ปฐมสันต์ปลาสากำแปลง ภาค ๒ - หน้าที่ 396 สวนถาวาย" ซึ่งมีอยู่ในเรื่องหลาย มีเรื่องคนรักมะม่วงเป็นต้น มีวิจัยฉบับนี้:- ถามว่า "การถวายของคนเฝ้าสวนอย่างไหน จึงเจร ? อย่างไหน ไม่ควร ?" แก่ว่า "พระมหาสุหัตถะ กล่าวว่าก่อนว่า ผลไม้ใด เป็นของที่เจ้าของกำหนดให้ไว้นั่นรักษาด้วยคำว่า จงถือเอาผลไม้มีประมาณเท่านี้ทุกวัน ๆ ผลไม้นั้นมันหยก? เหนือควร, เกินไปกว่านั้น ไม่ควร." ส่วนพระมหาสุหัตถะ กล่าวว่าไว้ว่าผลไม้ที่เจ้าของเขียนหนังสือหรือท่านมีหมายให้แก่คนรักษาจะมีประโยชน์อะไร คนรักษาหล่านั้น ยอมเป็นใหญ่แห่งผลไม้ที่เขาละแล้วในของของพวกเขา; เพราะเหตุ นั้น ผลไม้ของคนราษฎห่านั้นถวายแน่นอนก็ดีว่า " ส่วยในเวลากฐินกุฎี ที่ท่านกล่าวว่า พวกเด็ก ๆ ของคน ทั้งหลาย ย่อมรักษาสวน หรือผลไม้ของตนเองอย่างอื่น, ผลไม้พวกเด็ก ๆ หล่านั้นถวาย ย่อมควร, แต่ก็ผูไม่ควรให้พวกเด็ก ๆ หล่านั้น นำมาฉับฉวย การถวายผลไม้ของชนผู้อยู่เอาสวนของสงฆ์ และของเจดีอันคงการซื้อขายอยู่ ย่อมควร.. การถวายของชนผู้รู้เท่าต้าจ้าง เพียงส่วนของตน จึงควร." ในมหาปัจจิทินท่านกล่าวว่า "พวกคนราษฎสวนของคฤหัสถ์ถวายผลไม้ในกิบนกุฎีหลาย ผลไม้ชั้นนั้น ย่อมควร, พวกคนรักษาสวนของภิกษุสงฆ์ หักส่วนผลไม้โดยอาจกำของคนแล้วถวาย, ผลไม้นั้น ก็สมควร, แม้ผู้ใด ได้รับค่าจ้างแล้ว ก็รับสวนเพียงสิ่งหนึ่งหรือดต้นไม้บางต้นเท่านั้น. การถวายผลไม้จากต้นที่จะถึงแก่ตายแน่นอนและ แม้ของผู้นั้น