บทเรียนและคำสอนจากพระธรรม : หน้า 214/404

ประโยค (1) ประโยค (2) ตะกูล เพราะเหตุแห่งไม้ทั้งหลาย โดยไม่สงสัย จึงคิดขึ้นได้ใน เวลานั้นว่า เราคนเดียวเท่านั้น จักปลดปล่อยเจ้าหน้าที่คนนั้น แล้วเพื่อออกฟังข่าวของเขาอยู่เป็นนิตย์กาลนั้นเอง เพราะฉนั้นนั้น ท่าน พระธนะ จึงไปเปล่าในขณะนั้นนั้นแหละ เพราะเหตุนี้ พระธรรม- สังหาคราช จึงว่าไว้ว่า “อุทกาส โน อายสม ธนิโยะ” ดังนี้ เป็นต้น." สองทวา ทารุณ กิจฉุ ความว่า เพราะเหตุแห่งไม้ทั้งหลาย. หลายทวา ปรูหิ หถมฺ ญฺญามิ ความว่า ก่อนแต่กระผม ก็ถูกฆ่า อธิบายว่า "พระคุณท่าน ควรไปตราบเท่าที่กระผมมีโอกาสถูกฆ่า." ศัพท์ว่า “อิงฺ” ในคำว่า “อิงฺภู ภเนต สราปิ” นี้เป็นนิมิต ลงในอรรถว่าเดือน. บทว่า ปรมรกิสิติฺโต ความว่า แรกราชกนิยก. หลายบทว่า เอวรุปํ ว่า มีอธิบายว่า “พระองค์ เมื่อราชกนิยกแล้ว ได้ดูพระวาจาในไปเห็นปานนี้เป็นครั้งแรกที่เดียว ว่า “หมูน้ำและน้ำ ข้าพเจ้า ชาวเจ้า ถวายแก่สมณะพราหมณ์ทั้งหลายโปรดใช้เวลา” พระวจนะพระองค์ ก็ได้ตรัสเอง บัดนี้ยังทรงจะลึกได้หรือมิได้?” ได้ยินว่า พระราชาทั้งหลาย พราราชากนิยกแล้วเท่านั้น ก็ทรง รับส่งไหว้ที่บิดาองค์ธรรมมารถประกาศว่า “หญ้าไมัและน้ำ ข้าพเจ้า ถวายแก่สมณะพราหมณ์ทั้งหลาย, ขอละนะและพรามณ์ทั้งหลาย