การวิเคราะห์เนื้อหาเกี่ยวกับซากศพในพระธรรม : หน้า 183/404

ประโยค- ปฐมสมันต์ปลาถ้าสำหรับแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 183 ภูญูล่านั่น เป็นผู้ชายซอ โง่เขลารับคำถามดูคำ แล้วทำตามอย่างนั้น ภายหลังจึงมีความรังเกียจขึ้นๆ มีเรื่องซากศพที่สัตว์ยังไม่ได้กิน เป็นต้น มีนีอความชัดเจนแล้วกันนั้น [ภูญูสะพพุณธรรมมางกบ ศฺราปริชา] ในเรื่องซากศพที่มีศีรษะขาด ๒ เรื่อง มีวินิจฉัยดังนี้:- สองบทว่า องุูกฎเต มูบ คือ ในปากอึ่ ภูญูเมื่อสด องคอทเข้าไป (ในปากอันนั้น) ถ้าสดเข้าไปถูกข้างล่างดี บ้างนิดดี ล้างทั้งสองดี เป็นปราชญ์ ครั้นสดเข้าไปไม่ถูกทั้ง ๔ บ้าง แต่ถูกเพดานข้างใน เป็นปราชญ์เหมือนกัน. เมื่ไม่ถูกทั้ง ๔ ข้างแต่ถูกเพดานข้างใน เป็นปราชญ์เหมือนกัน. เมื่ไม่ถูกทั้ง ๔ ข้างและเพดาน สดให้เชิดไปนอวกาศเท่านั้น และชักออก เป็น ทุกกฎ อง์. ถ้าพินิจแบนสนิทดี ภายในปาก ไม่มีช่อง และฟันถูก เนื้อริมฝีปากนอกปิด เมื่อก็ซัดเข้าไปยังโอกาสที่เปื่อยชม ซึ่ง ลมไม่ถูกต้อง ในปากกี้มีเนื้อปากปิดไว้วัน แม้ซบเสียดางเดียว เป็นปราชญ์เหมือนกัน. แต่เมื่อพยายามเฉพาะที่ฟัน เมื่อเนื้อร่มปาก เขาพิกลอกไปแล้ว เป็นกลลังกัลยอ. แมฟันซีด. ที่บั่นอกไปข้างนอก ริมหิมฝีปาก ไม่อาจจะปิดได้. เมื่อก็ซดพอายามที่มันดี พยายามลีน ซึ่งยืนออกไปข้างอกก็ดี เป็นกลลังกัลยอเหมือนกัน. แมในศรีระที่ยังมีชีวิต อยู่ เมื่อพยายามที่ลิ้นซึ่งยืนออกไปข้างนอก เป็นลูกลังกัลยอเหมือนกัน. แต่ถ้าพันลิ้นซึ่งยืนออกไปภายนอก(เสียด่อน) แล้วจึงซดลอดองชาดเข้า ไปภายในปาก เป็นปราชญ์เหมือนกัน. เมื่อซดองชาดเข้าไปบนคอ ทางส่วนล่างแม่แห่งซากศพที่ศีรษะขาด ถูกเพดาน เป็นปราชญ์ เหมือนกัน.