ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปฐมมัณฑปสัททากาแปล ภาค ๒- หน้าที่ 320
ฐาน แต่ประเทศที่ตนไม่ได้คุ้มครอง นำไปเพื่อการเก็บไว้ในที่คุ้มครอง อาหารอ่อนๆ ไม่มีแก่กินผู้ให้เคลื่อนจากฐานแม่ด้วยใจจิต
เพราะเหตุไร ? เพราะเป็นของที่เขาฝากไว้ในมือของตน แต่เป็น
ภาณฑไทย. เมื่อเมื่อก็ผู้สอดด้วยใจจิต มีเนื้อเหมือนกันนี้. ถึง
ในการถือเอาเป็นของยืน ก็เหมือนกันแล, แม้ว่า ธรรม จรณโฑ
เป็นอาทิ ก็มีเนื้อดังกล่าวแล้วเหมือนกัน. พระนาถพระบาสี เท่านี้ก่อน.
ส่วนวิบินิจฉายพระบาสติวคงฝากนี้ ท่านกล่าวไว้แล้วด้วย
อำนาจแห่งจุดกะมีตกะจะเป็นต้น อย่างนี้ :-
ได้ยินว่า ภูษุรูปหนึ่ง ยังกำโลกให้เกิดขึ้นในนาคารที่มีราคา
มากของผู้อื่น ใครจะลักษณะนั้น จึงกำหนดที่ชึงเขาวางมาตรนั้นไว้ได้
อย่างดี แล้วจึงวางมาตรแม้ของตนไว้กลาดๆกันนั้นที่เดียว. แม้กุฎ
นันมาแล้วในสมไกล็งสัง บอกธรรม" แล้วเรียนพระมหาเถระผูกกลัง
หลับอยู่ อย่างนี้ว่า "กระผมไหว้ ขอบาร! พระเถระถามว่า "นี่น."
ใคร ?" เธอจึงตอบว่า "กระผมเป็นภูษุอานักตักูะ ขอรับ ! อยาก
จะไปแต่วันนี้เลย. แต่ภาระมีสายใยซึ้งนี้ มีองค์มาตรเช่นนี้
กระผวมใว้ในโน่น, ขอโอกาสเกิด ขอรับ! กระผมจึงได้ตรนั้น."'
พระเถระเข้าไปหยิบมาตรนั้น. เป็นปราชกแก่กุฏิร่า ในขณะยกขึ้น
ที่เดียว. ถ้าเธอลั้นแล้วหนีไปในเมื่อพระเถรมาแล้ว ถามว่า "คุณ
เป็นใคร มาผิดเวลา." เธอต้องปราชกแล้วเทียว จึงหนีไป. แต่ไม่