ปฐมมัณฑปสัททากาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 320 : หน้า 320/404

ประโยค - ปฐมมัณฑปสัททากาแปล ภาค ๒- หน้าที่ 320 ฐาน แต่ประเทศที่ตนไม่ได้คุ้มครอง นำไปเพื่อการเก็บไว้ในที่คุ้มครอง อาหารอ่อนๆ ไม่มีแก่กินผู้ให้เคลื่อนจากฐานแม่ด้วยใจจิต เพราะเหตุไร ? เพราะเป็นของที่เขาฝากไว้ในมือของตน แต่เป็น ภาณฑไทย. เมื่อเมื่อก็ผู้สอดด้วยใจจิต มีเนื้อเหมือนกันนี้. ถึง ในการถือเอาเป็นของยืน ก็เหมือนกันแล, แม้ว่า ธรรม จรณโฑ เป็นอาทิ ก็มีเนื้อดังกล่าวแล้วเหมือนกัน. พระนาถพระบาสี เท่านี้ก่อน. ส่วนวิบินิจฉายพระบาสติวคงฝากนี้ ท่านกล่าวไว้แล้วด้วย อำนาจแห่งจุดกะมีตกะจะเป็นต้น อย่างนี้ :- ได้ยินว่า ภูษุรูปหนึ่ง ยังกำโลกให้เกิดขึ้นในนาคารที่มีราคา มากของผู้อื่น ใครจะลักษณะนั้น จึงกำหนดที่ชึงเขาวางมาตรนั้นไว้ได้ อย่างดี แล้วจึงวางมาตรแม้ของตนไว้กลาดๆกันนั้นที่เดียว. แม้กุฎ นันมาแล้วในสมไกล็งสัง บอกธรรม" แล้วเรียนพระมหาเถระผูกกลัง หลับอยู่ อย่างนี้ว่า "กระผมไหว้ ขอบาร! พระเถระถามว่า "นี่น." ใคร ?" เธอจึงตอบว่า "กระผมเป็นภูษุอานักตักูะ ขอรับ ! อยาก จะไปแต่วันนี้เลย. แต่ภาระมีสายใยซึ้งนี้ มีองค์มาตรเช่นนี้ กระผวมใว้ในโน่น, ขอโอกาสเกิด ขอรับ! กระผมจึงได้ตรนั้น."' พระเถระเข้าไปหยิบมาตรนั้น. เป็นปราชกแก่กุฏิร่า ในขณะยกขึ้น ที่เดียว. ถ้าเธอลั้นแล้วหนีไปในเมื่อพระเถรมาแล้ว ถามว่า "คุณ เป็นใคร มาผิดเวลา." เธอต้องปราชกแล้วเทียว จึงหนีไป. แต่ไม่