ปราชญ์ และความแพ้ในธรรม ปฐมสมันตปาสาทิกา ภาค 2 หน้า 144
หน้าที่ 144 / 404

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงความหมายของคำว่า 'ปราชญ์' ในบริบทของการแพ้และการถูกต้องสภาพธรรม โดยยกตัวอย่างจากพระคัมภีร์และวิเคราะห์ความสำคัญของการรักษาสิกขาขณะในสงวนศาสนา อธิบายความสำคัญของการเรียนรู้และความเข้าใจในธรรมอย่างถูกต้อง และการชี้ให้เห็นว่าบุคคลที่ละเมิดสิกขาขนั้นจะห่างจากความดีงามในศาสนา พระบรมศาสดาได้ตรัสเตือนถึงความสำคัญของการปฏิบัติตามธรรมอย่างเคร่งครัด.

หัวข้อประเด็น

-คำว่า ปราชญ์
-การแพ้ในธรรม
-ความสำคัญของสิกขา
-อัตถะ และการเรียนรู้
-บทวิเคราะห์จากพระคัมภีร์

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค(๓) - ปฐมฌานดปลาสักกะนแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 144 "เป็นปราชญ์" เพราะเหตุนี้เป็นผู้แพ้ คือถึงความแพ้. จริงอยู่ แม้ใน คัมภีร์รับวิราว พระผู้มีพระภาค ทรงหมายเนื้อความนี้: ตรรกว่า "อนาถติ" เราเรียกว่านั้น ว่าราชิค, ท่านจงฟังอัตถันนั้น ตามที่กลา, เพราะบุคลผู้ต้องปราชญ์ ย่อมเป็น ผู้คลื่อนผิด ตกไป และเห็นห่างจากสภาพธรรม, แม้ธรรมเป็นที่ร่วมกันในบุคคลนั้น ย่อมไม่มี, เพราะเหตุนี้ อนัตนั้น เราจงเรียงอย่งนั้น (ว่าราชิค)." [อรรถาธิบายความในพระคาถา] ถึงในบริวารคาถานี้ มีเนื้อความดังต่อไปนี้:- บุคคล ผู้ละเมิด สิกขาขบทั้น และต้องอนัตั้น ย่อมเป็นผู้คลื่อน (จากสังคธรรม), คำทั้งปวงอันบัดนี้ติดพึงประกอบอย่างนี้. สองบทว่า เตน/จูจิดิ มีความว่า บุคคล ย่อมเป็นผู้ไม่ใช่ สมณะ ไม่ใช่เหล่าอาสาคณะปฏิบัติ และขาดจากไป ขาดไป คือล้างแพ้ จากศาสนา เพราะเหตุนี้, เพราะเหตุนี้ บุคคลนั้น เราจึงกล่าว ถาม ว่า "กล่าวอย่างไร ?" ก็ว่า "กล่าวว่าเป็นผู้แพ้." ภิญญทั้งหลาย ย่อมอยู่ร่วมกันในธรรมนี้ เหตุนี้ ธรรมนี้จึงชื่อว่า สงวาส, พระผู้มีพระภาคตรัสว่า "สาวโส นาม" ดังนี้แล้ว จึงตรัส คำเป็นคำว่า "เอกกูฏ" คือเพื่อแสดงสงวาสนั้น. ในคำว่า "เอกกูฏ" เป็นต้นนั้น มีคำอธิบายพร้อมทั้งโยษนา ต่อไปนี้:- สงกรรมทั้ง ๔ อย่าง ชื่อวรรณอันเดียวกัน เพราะ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More