การวิเคราะห์ทางพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับสัมมปทาและอุปสรรคของสงฆ์ : หน้า 397/404

ประโยค (๓) - ปฐมสัมมปทาคาถาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 397 ก็ครู. แต่สำหรับผู้ถือเอาด้วยการซื้อ จะถอดผลไม้แม่ทั้งหมด ก็ครู.) ก็คำทั้งหมดนี้ ต่างกันแต่โดยพยัญชนะ โดยอรรถกถาเป็นอันเดียวกันนั้นเอง เพราะฉะนั้น ผู้ศึกษามารตราบความอธิบายแล้วคืออธิบาย. ในเรื่องไม้ มีวินิจฉัยดังนี้:- กิริยานั้นต้องการจะกราบทูลว่า "ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ข้าพระองค์คาดขออภัย" ดังนี้ จึงได้กราบทูลว่าก "ดาวกาลิโก อะห์ภูเต" ดังนี้ คำว่า "ดาวกาลิโกติโต" นี้ มีคำกล่าวอธิบายว่า "ข้าพระพุทธเจ้า มีความคิดอย่างนี้วา 'จำบทสนิทใจจากพระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่า 'เธอไม่เป็นอาบัติ Because (คิด) ขออภัย." ในเรื่องไม่มี มีวินิจฉัยที่พ้นจากบาลี ดังต่อไปนี้:- ถ้าสงมั่งใช้กิริยาทำงานของสงฆ์ จะเป็นโรงอุปสรรคหรืออันที่ดาม, กิริยาต้องบอกกล่าวการสงฆ์เสียก่อน จึงควรอธิบายเอาไป จากไม่ทัพพ-สัมภาระ ซึ่งเก็บไว้เพื่อสร้างอุปถมบัติฉะนั้น. ส่วนทัพพสัมภาระที่เป็นของสงฆ์อันใด ไม่ได้คุ้มครองไว้ เมื่อหมดอ่อนเปียก, ทั้งแห้งเพราะแตกผ่า, กิริยานำทัพพสัมภาระแม่ทั้งหมดนั้นมาสร้างเป็นที่อยู่องตน ก็ครู, สงฆ์ให้มาน่าคืน พึงตกกันด้วยทัพพสัมภาระ หรือด้วยมูลค่าอย่างอื่น. ถ้าไม่อาจตกกันได้, เธอควรจะกล่าวว่า "ข้าแต่ท่านผู้เจริญ! เสนานะผสมสร้างด้วยทัพพสัมภาระของสงฆ์ ขอน้ำทั้งหลายจงใช้อย่างการบริโภคเป็นของสงฆ์ดี." แต่กิริยานั้นนับเป็นใหญ่แห่งเสนานะนี้แล้ว. แม้จะเสนาก็ดี Townไม่ดีดี บาปประดูกดีหน้าดังดีดี ไม่เพียงพอไชรจะขอญงของสงฆ์มา ทำให้เป็นปรกติ ก็ครู. ในทัพพสัมภาระแม่อย่างอื่น ก็มีนัยเหมือนกันนี้.