การศึกษากฎและนโยบายที่เกี่ยวข้องกับภภูภาค : หน้า 148/404

ประโยค๓- ปฐมสัมผัชปลาสถานกแปลภาค ๒ - หน้าที่ 148 ข้าศึก. คำว่า ภภูปป้องจัดก็เท่านั้น เป็นชื่อของภภูผู้ก่อวรร ซึ่งเป็น วิสาครกัน. หลายบทว่ามนุษฎี ภูฏูปิน สุนุติพ เคนายตา ความว่า พวกภภูมิมีความวิริยาปราถนาจะทำให้ภูนั่นฉิบหาย เอามิหลอก ล่อ หรือพูดด้วยอำนาจมิตสันนะว่า "ท่านจงทำกิจนี้ของพวกเราเถิด" แล้วพาเอาหญิงมนุษย์ยงคนมายังโอกาส ซึ่งเป็นที่อยู่ของภูกั้น ในเวลาราตรี. หลายบทว่าจุดมุคูณ องค์ชาด อนุสฉนานิต ความว่าขับ ภูรูป็นั่นที่อวัยวะมี มือ เท้า และศีรษะเป็นต้นไว้มัน คือให้ฉันรน ไม่ได้ แล้วให้นั่งคร่อม คือให้ประกอบองค์อาหารนั่นด้วย วังบรรดของหญิง. ในคำว่า "โฉลก" เป็นต้น มีวิรินฉัยดังนี้ - ถ้าภูรูปนัน ยินดี คือยอมรับการสอดองค์ของตนเข้าไปในร่วมในแห่งวังบรรร ศ (ของหญิง) คือเธอให้เสนจิตปรากฏขึ้นในขณะนั้น ยินดี คือยอมรับ การเข้าไปแล้ว, ในเวลาที่เข้าไปแล้ว เธอก็ให้สวนจิตปรากฏขึ้น ยินดี คือลงยอมรับการหยุดอยู่, ในเวลาที่องค์ออก, ในเวลาที่ ซกออก เธอก็ให้ปฏวนจิตปรากฏขึ้น; ภูมิเมื่อยืนยันในรูษฐาน ๔ อย่าง คงอธิบายมาแล้วนี้ ย่อมไม่ให้พูด (แก้ตัว) ว่า "อันสมะผู้ ก่อนเวรหลาย ทำกรรมนี้เก่ราแล้ว," ย่อมต้องอบัติปราชิกทีเดียว, เหมือนอย่างว่า ภูกูเมื่อยินดีรูษฐานทั้ง ๔ เหล่านี้ ย่อมต้องอาบัติในดันใจ, เธอไม่ยินดีรูษฐานข้อหนึ่งซึ่งเป็นข้อแรก แต่ยินดี ๓ ฯฐานะอยู่ว่ ๆ ไม่ยินดี