ปฐมป์ฉบับปลา ภาค 2 : หน้า 257/404

ประโยค - ปฐมป์ฉบับปลาสำหรับแปล ภาค 2 - หน้าที่ 257 อรรถาถและหาเป็นต้น ท่านกล่าวว่า "เมื่อภิกขุออกอยู่ ซึ่งกันทะเขาทำมือเต็มเสมอแล้ว ตั้งไว้บนมือเต็มและวัดดี หรือซึ่งกันทะที่เขาทำเว้น (ปลาย) อันหนึ่งไว้ที่หน้ามือ เมื่อน (ปลาย) อันหนึ่งไว้ที่อวบมากนั่นแล้วก็ดี เป็นกุศลอัน. เมื่อ ให้พันจากปากมือ เป็นปราชญ์ส่วนกันจะใดที่เขาใส่ไว้ในมือ อันพร่อง หรือในมือเปล่า เฉพาะโอกาสที่ตน (คือภิกขุ) ถูก ต้อง เป็นฐานของภิกษณะนั้น มือทั้งหมดหาได้เป็นฐานไม่ เพราะ- เหตุนี้แม่ เมื่อภิกขุชักภิกขณะนี้ออกไป ครับประมาณเส้นผมหนึ่งพัน ไป จากโอกาสที่คืนตะนันต์ อันเป็นปราชญ์กันที แต่เมื่อภิกษุยกขึ้น ตรงๆ จากมือที่เต็มหรือพร่อง เมื่อภิกษุขยั้นพอพันจากโอกาส อัน ที่สุดห่อนึงดังตั้งอยู่แล้ว เป็นปราชญ์ ภิกษณะอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่พอจะเป็นปราชญ์ ตั้งอยู่ดังไว ภายในมือ เมื่อภิกษุให้ไหวอยู่ในมือทั้งสิ้น และเมื่อชักเครื่อง ประดับมีส่วงเป็นต้นออกไป ยังไม่เลยขอบปากเพียงใด คงเป็น ดูคล้ายจั้ยยังนั้นแน่ เพราะว่ามือทั้งหมด เป็นฐานของ ภิกษณะนั้น ส่วนในมหารอถถก ท่านกล่าวไว้ว่า "ที่แห่งมือดังไว้ เท่านั้นเป็นฐาน, มือทั้งหมดหาได้เป็นฐานไม่; เพราะเหตุนี้ เมื่อ ภิกษุให้พันไปจากฐานที่ซึ่งเขา ตั้งไว้เดิม แม้เพียงปลายเส้นผม ก็ต้อง ปรารภกิจเดียวกัน" คำแห่งมหารถกนั้น เป็นประมาณ ส่วน คำอรรถถกานอกันนี้ ท่านกล่าวตามนัยแห่งการวันวิวาทที่พาดอยูบน ราวิวรของภิกษุที่ไม่ได้ทำให้ไปในอากาศ คำที่กล่าวไว้ในสังเขบ