ปฐมสมันปาเทศนา ภาค ๒ : หน้า 57/404

ประโยค (ตอนที่ ๒) - ปฐมสมันปาเทศนา ภาค ๒ หน้า 57 ปรจิตสัทธรรม ๑ ปฐมจิตสัทธรรม ๑ อธิษฐานสัทธรรม ๑ บรรลาสัทธรรม ๓ อย่างนั้น พระพุทธองค์แม้ทั้งสิ้นที่นารวบรวมไว้ว่า พระใดปรจิต ชื่อว่าปรจิตสัทธรรม พระสัทธรรมนี้ คืออุ้งคคู ๑๑ นัตถวัต ๑๑ มหาวัตร ๒๒ ศีล สมาธิ และวิปัสสนา ชื่อว่าปฏิบัติสัทธรรม พระ สัทธรรมนี้คือ อธิษฐาน ๕ สัมผัสผล ๔ นิพพาน ๔ ชื่อว่าวิริยะ-สัทธรรม เมื่อมีสิทธามบทบัญญัติ ภิกษุทั้งหลาย ย่อมเล่าเรียนสิทธาบท และวิ่งค้นหา สิทธาบทนั้น และเล่าเรียนพระพุทธวจนะอื่น เพื่อส่ง ความแห่งสิทธาบทและวิ่งค้นหาให้กระจ่าง และเมื่อปฏิบัติสิทธาบบทตาม ที่ทรงบัญญัติไว้ ย่อความปฏิบัติให้บรรลุนแล้ว ย่อมบรรลุโลกุตตรธรรม ที่จะพบรรลุได้ด้วยความปฏิบัติ เพราะเหตุนี้ สัทธรรมแม้ทั้งสิ้น นั้น จึงชื่อว่าเป็นภาพมีความตั้งอยู่แน่น ก็ด้วยสัทธรรมบทด้วย ด้วยเหตุนี้ พระผู้มหาเถราจึงว่า "สทธุนมูจติวิตา" ข้อว่า วิยนาญุกคสา มีความว่า จริงอยู่ เมื่อมีสิทธาบบทบัญญัติ วิยนทั้ง ๔ อย่าง คือ สงครามวิญ ๑ ปานวิญ ๑ สมวิญ ๑ บัญญัติ วิญ ๑ ย่อมเป็นอันได้อุปกรณ์ คืออุปกรณ์อันดี ด้วยเหตุนัน พระผู้พระภาคเจ้าจึงตรัสว่า "วิยนานุคคตสา" ก็บทหานั้นทั้งหมด และ ฟังประกอบคำว่า "เราอัญบัญญัติสัทบาน" ประกอบบทั้น และบทสุดท้าย ในบรรดาบทเหล่านั้นดังนี้ว่า "เราอัญบัญบัติสิทธาบท เพื่อความเห็นชอบของสงฆ์ ฯลฯ เราจับบัญบัติสิทธาบท เพื่อความ อนุญาตะหวั่น" อีกประกาศหนึ่ง พระผู้พระภาคทรงทำส่งสัทนะอย่างนี้ว่า "ความเห็นชอบแห่งสงมั่นใด อันนั้นเป็นความสำราญแห่ง สงมั่น ความสำราญแห่งสงมั่นใด อันนั้นเพื่อบุคคลทั้งหลายผู้ถือ