การรักษาประตูและการจำวัดในพระธรรม : หน้า 189/404

ประโยค – ปฐมมัติปลาสักกแปล ภาค ๒ – หน้าที่ 189 หรือจะทำความผูกใจไว้ว่า “อุบาสกนี้จะช่วยรักษา” แล้ววัดก็ควร จะบอกภิกขุณิย หรือมาจตุคามอย่างเดียว ไม่ควร.” ถ้ากรหา หรือห่วงบนประตูเสายมาไป หรือเขามีได้ตั้งประกอบไว้ จึงไม่อาจจะปิดได้, คืออย่างนั้น เพื่อประโยชน์แก่วรกรรม เขา ทำกองอึิ หรือกองดินเหนียวเป็นดินไว้ภายในประตู หรือผูกนั่ง ร้านไว้ โดยที่ไม่อาจจะปิด (ประตู) ได้, ในอันตรายเห็นปานนั้น แม้จะไม่ปิดประตู พักว่าก็ควร ก็ถ้าไม่มีบานประตู เป็นอันได้ ข้ออ้างแก้. เมื่อจะอวดว่าข้างบน ควรชักบันไกลเสียก่อนแล้วจึงจำวัด. ถ้าข้างบนมั่นใจ มีแผ่นกระดานสำหรับปิด พิงปิดเสียก่อนแล้วจึงจำวัด. เมื่อจะจำวัดในห้อง จะปิดประตูห้องหรือประตูหนามุ่งอย่างใดอย่างหนึ่ง ไวแล้วจำวัดก็ควร ถ้าในเรือนฝาเดียวกันทำให้ประตูไว้ทั้ง ๒ ข้างใช้อย่ ควรทราบ ทั้ง ๒ ประตู. ในบริเวณแม้ ๓ ชั้น ก็ต้องรักษาประตูเป็นแก้ว. ถ้าภิกษุมากรูป กลับจากเที่ยววิภาขจาร เข้าปัจจาสา เช่นโลห- ปราสาท เพื่อพักผ่อนกลางวัน, พระสังฆราช ควรส่งผู้รักษาประตูว่า “งจ้องกันรักษาประตู” หรือจะทำความผูกใจไว้ว่า “การรักษาประตู เป็นภาระของผู้รักษาประตูนั่น” แล้วพึงเข้าไปว่ารว่าดิด. ภิกษุทั้งหลาย ควรทำอย่างนั้นเหมือนกันจนถึงพระสังขมวะ, ผู็เข้าไปก่อนแม้จะทำ ความผูกใจไว้ของอย่างนี้ว่า “ซึ่งชื่อว่าการรักษาประตู เป็นภาระของผูมา ภายหลัง” คิดวรร. เมื่อภิกษุไม่ทำการบอกเล่า หรือความผูกใจไว้ แล้วพักจำวัด ภายในห้องก็ไม่ใต้ปะตูหรือภายในนอกห้อง เป็นอาบัติ. แม้ในเวลา