ปฐมมิสัมผัสภาค ๒ - หน้า ที่ 324 : หน้า 324/404

ประโยค- ปฐมมิสัมผัสภาค ๒ -หน้า ที่ 324 แล้วนั้นแล. แม้เมื่อเธอไปแล้วที่บ้านนั่น ย่อมจิร้องแล้วยกามออยู่ เมื่อไถอิจิโก่ขึ้น ก็มีนั่นเหมือนกัน. แต่ถ้าเธออยู่ในวิหารที่ตนไป หรืออยู่ในวิหารในระหว่างทาง หรือกลับมาวิหาร (เดิม) นั้นนั้นแล แล้วไม่ล่วงแดนอุปการอยู่ ในข้างหนึ่งแห่งวิหารนั้น USEกลให้ ครำค่าไปด้วยไถจิตดีดี พวกโจรลักจิวรณ์ของฤทธรูปนั้นไปดีดี จิวรณ์ นั้นฉายหายไปด้วยประการอย่างใดอย่างหนึ่งดีดี เป็นภาคะไทย. แต่เมื่อ เธอก้าวผ่านแดนอุปการไป เป็นปราชญ์. ฝ่ายภิญญใด ใเมื่อพระเณรตอนมองอยู่ จึงเรียนท่านว่า "โปรด ให้เกิด ขอบคุณ! ผมจักขอมาอวย" ดังนี้ แล้วเรียนทว่าผมจะ ไปบ่อใดที่ไหน ขอบอภัย?" ส่วนพระเณรกล่าวจะกรุกูรูปนั้นว่า "คุณ จงไปอิ่มในที่ซึ่งคุณปรารถนาเกิด" ภิญญรูปนี้ ชื่อว่า ฑูตที่เขามอบ หมายแล้วไป. ภิญญนี้ แม้เมื่อหนนี้ไปด้วยไถจิตดี่ไม่ควรปรับด้วยอารมร. แต่เมื่อเธอหนีไปด้วยไถจิตดีดี ทำจิวรให้จ่ายเสียด้วยโดยการใช้て หรือด้วยประการอันดีดี ย่อมเป็นภาคะไทยเหมือนกัน. ภิญญฝาก บริจารงอย่างไปในมือของภิญญ ด้วยสั่งว่า "ท่านจงให้ภิญญชื่อ โอ้น ในวิหารอันใ้นะ" สำหรับภิญญนั้น เมื่อเกิดไถอิจิโก่ขึ้น ก็มี วินิจฉัยในที่ทุกแห่ง เช่นกับที่กล่าวไว้แล้วในบทว่า "คุณจงไปอิ่มวิหาร ชื่อในแล้ว ซักหรืออ้อมจิวรแล้วงาม"ดังนี้. ภิญญอรุนหนึ่ง ใคร จะส่ง (บริจาร) ไป จึงทำมิดโดยอ้างว่า "ใครหนอ จักรับไป." ก็ในสถานที่นั้นมีภิญญูเฝ้าส่งกล่าวว่า "โปรดให้เกิด ขอบูขอรับ! ผมจักรับ ไป" ดังนี้แล้ว ก็รับเอา (บริจารนั้น) ไป. สำหรับภิญญนั้น เมื่อ