ปฐมบนัติสติกาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 247 : หน้า 247/404

ประโยค - ปฐมบนัติสติกาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 247 พึงทราบโดยนัยก่อนนั้นแล หลายบทว่า คจุติ วา อาปุตติ ทุกฤดูสุด มีความว่า ภิกษุ ผู้แสวงหาหายอภิเษกจะได้แล้วอย่างนั้น เดินไปยังทีุ่ทรัพย์ย่อม ต้องทุกฤดูๆ อย่างเท่า ถ้าว่า เมื่อเธอเดินไป เกิดกุศจิตนี้ขึ้นว่า "เราได้บูมทรัพย์นี้แล้ว จักทำบุทธบูชา ธรรมบูชา หรือสังฆบติ. ดังนี้แล้ว ไม่เป็นอัปติ เพราะการเดินไปล้วงกุศจิต ถามว่า "เพราะเหตุไร จึงไม่เป็นอัปติ" แกว่า "เพราะพระผู้มีพระภาคเจ้าว่าแล้วว่า ภิกษุมีไจจิต เทียวแสวงหาหมื่นกาม แสวงหาทรัพย์หรือพระกิทาม เคนไปกิฏตาม ต้องอาบัติทุกฌง, ดังนี้ จึงไม่เป็นอัปติแก่กิฏุงูไม่มีไจจิตในที่ปวง เหมือนในการเดินไปยังทีุ่ทรัพย์นี้นะนั้น" ภิกษุจะออกจากทางแล้ว ทำทางไว้เพื่อออกเดินไปยังบุมทรัพย์ คัดกุศจิต ต้องปาดีดี, ตัด ไม่แห้ง ต้องทุกฌง. สองบทว่า ตฏฐ ชาติ คือ ที่เกิดอยู่บนมือ ซึ่งนี้นานแล้ว สองบทว่า กูฏิ วา สติ วา ความว่า หาใช้ดอกเฉพาะไม้ และเทวสังอย่างเดียวเท่านั้นไม่ เมื่อภิกษุวรรผชาติ มีหญิง ต้นไม้ และเทวสังเป็นต้น ชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่ยังสถิตตาม แห่งกิฏาม เป็น ทุกฌงเหมือนกัน เพราะเป็นไปกับด้วยความพยายาม [อานัตกุฏกุฏ ฯ อย่าง] จริงอยู่ พระเถระทั้งหลายประมวลสังวรทุกฌง ฯ อย่างนั้นมอแสดง ไว้ในที่นี้แล้ว คือ บุพพประโยคทุกฌง ฯ สหประโยคทุกฌง ฯ อนามาสทุกฌง ฯ ทุรปิจสัญทุกฌง ฯ วันททุกฌง ฯ ญาติทุกฌง ฯ