การเรียนรู้เกี่ยวกับอนุสารีธรรมและข้อปฏิบัติภิกษุ : หน้า 387/404

หลายบทว่า น จ ภิกขเว วุฒิโต วุฒเมติ วุฒโภ ความว่าภิกษุปิ่น อนันฺภิกษุรูปหนึ่ง ไม่พึงกล่าวอย่างนี้ว่า "ผมเป็นผู้อนทนบอกแล้ว จะบอกตามคำของท่าน" แต่จะทำความกำหนดแล้วพูดว่า "ผมก็ตือเอาของชั้นนี้ ตามคำของท่าน" ควรอยู่. สองบทว่า วุฒิโต วุฒิสิ ชี ควว่า ท่านเป็นผู้อื่นผมบอกแล้วจงบอกตามคำของผม คำที่เหลือมีมโนกล่าวแล้วนั้นแหละ. ใน 2 เรื่องนี้มิฑูจะทำความกำหนดแล้วพูด ควรอยู่. ภิกษุย่อมเป็นผู้นำจากการค้านขอด (หรือดำหนิไทน) ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แหละ. ในเรื่องซึ่งมีอายุท่านกลาง แห่งเรื่องแก้วมณี 3 เรื่อง มีวิตินฉัยดังนี้:- สองบทว่า นาท อกลูโล ควว่า ผมหาได้เป็นผู้อพารไม่คำที่เหลือปรากฏชัดแล้วดีเดียว. ในเรื่องสุก 2 เรื่อง พึงทราบ วิฉิฉังดัง:- ไม่มีอาบัติแก้ภิกษุรูปที่ 1 because her หันมันถูกความหัวเผาแล้ว จิงปล่อยไปด้วยความกรุณา แม้โดยเก้า, ถึงกระนั้น เมื่อพวกเจ้าของไม่ยืนมยอม ย่อมเป็นภิฑูมไทย. ควรนำสุพรที่ตาย ที่ใหญ๋เท่านั้นมาใช้กัน หรือให้ส่งของที่มีราคาเก่าสุพรนั้นได้. ถ้าเธอไม่เห็นพวกเจ้าของบ้างแม้ไหนๆ พึงวางผ้ากาสะวะ หรือโอ้นำ ซึ่งมีราคาเท่าสุพรรัน ไว้ใกล้ๆ งบงในที่ซึ่งพวกเจ้าของนั่นมาแล้ว จะเห็นได้แล้วจงไป. แต่เมื่อปล่อยไปด้วยใจจิต เป็นปราชญ์ทีเดียว. ก็บริพสุพรนั้น สุพรบางตัวเอาเท้าดิงงง พองงขาดแล้ว จะเห็นได้ การัน ซึ่งมอาให้คล่องจากฐานได้เป็นธรรมดา เหมือนเรือที่ผูกไว้