ความเข้าใจเกี่ยวกับสัตว์ไม่มีเท้าและการบูชากับข้าว : หน้า 343/404

ประโยค 1-4: "กาถวด้วยสัตว์ไม่มีเท้า บรรดาสัตว์ไม่มีเท้าทั้งหลาย ชื่อว่าง คือ คู่พวกมหงเป็นต้น" ประโยค 5-6: "จับไว้ เป็นมุ่งมีเจ้าของ เมื่อให้นั่งเล่น ย่อมได้ค่าเต้ากับข้าง บาทหนึ่ง" ประโยค 7-8: "บ้าง กากปลน่หนึ่งบ้าง, เมื่อจะปล่อยมันไป รับเอาเงินและทอง" ประโยค 9-10: "แล้วแต่ จึงปล่อยไป เจ้าของมูลนั้น ไปยังโอกาสที่กูบยูมรูปนั่ง" ประโยค 11-12: "แล้ววางกระโปร่งงั่งไว้ นอนหลับไป หรือไปในที่ไหน ๆ เสีย ถ้ากิญ" ประโยค 13-14: "มันจะต้องกระโปร่งนั้นในสถานที่นั้น ด้วยใจจิต ต้องทุกข์ ๆ ก็ให้วา ต้องถูล่าจับ ให้เคลื่อนออก" ประโยค 15-16: "ต้องปราชิต แต่ถ้าเธอปิดกะโปร่งแล้วจึงบูยายที่กอ ต้องทุกข์ ๆ, ยงซั้น ต้องถูล่าจับ, เมื่อเธอปลิวตรง ๆ พอหางพูนจากที่นั่นกระโปร่ง เพียงปลายเส้นผม ก็ต้องปราชิต." ประโยค 17-24: "เมื่อเธอดึงครูดอกไป พอหางพูนจากขอบปาก ต้องปราชิต เธอปิดกะโปร่งออกนิดหน่อยแล้วดี หรือร้องเถิดชั่วว่า "เฮ่ย! จองออกมา" แล้วให้ออกไป ต้องปราชิต. เธอเปิดออก เหมือนอย่างนั้นแล้ว จึงทำเสียงบกร้อง หรือเสียงหนุร่อง หรือโปรบข้าวตกลงตาม แล้วร่องเรียกออกชื่อ หรือดีดนิ้วมืออีกตาม แม่มองออกไป ด้วยวิธีที่ทำเสียงเป็นต้นอย่างนั้น ก็ฉะปราชิต. เมื่อเธอไม่ได้ปกปอกออก แต่ได้ก็อย่างนั้น งูหัว จึงเอาศีรษะคนฝากะโปร่ง ทำโอกาส (ช่องทาง) แล้วหนีไป เป็นปราชิตเหมือนกัน. แต่เมื่อเธอเปิดปากไว้ ออกแล้วหนีไปเองนั่นเทียว ยอมเป็นภูฏไทย. แม้ก่"