ปฐมบทย์ปาฐกถา : หน้า 394/404

ประโยค ๑) ปฐมบทย์ปาฐกถา ด้วยบิณฑบาต ส่วนจิตวิหาได้ง่าย จะทำโลกนฤม เพื่อความเห็น ชอบแห่งสงฆ์ แล้วอ้อมเข้าไปในบิณฑบาต ก็อาจ เมื่อภูมิทั้งหลาย ำมาถึงด้วยเสนาะ หรืออกจากปล่อย ขอทำโลกนฤม เพื่อ ความเห็นชอบแห่งสงฆ์ แล้วอ้อมเข้าไปเพื่อประโยชน์แก่เสนาะ และ กิเลนปัจจุบัน ก็อาจ แม้ในผลไม้ที่ทยอยอุทิศถวายไว้ เพื่อประโยชน์ แก่บิณฑบาต และเพื่อประโยชน์แก่กิเลนปัจจุบัน ก็มีมูลเหมือนกัน ส่วนผลไม้ที่ทยอยอุทิศถวายไว้ เพื่อประโยชน์แก่เสนาะ ย่อมเป็น ครูานก ควรระักษาคุ้มครองผลไม้วันไว้ แล้วอ้อมเข้าไปเพื่อประโยชน์ แก่เสนาะนันเท่านั้น ก็อาจมีภาวะแก้ไขยาก ภิกุษุหลาย จะยังดำกภาพให้เป็นไปด้วยบิณฑบาตไม่ได้ ในวัดหรือรัฐนี้ วิหารของ มนุษย์ทั้งหลายผูพยายามไปในที่อื่น เพราะราชกษัย โรคกษัย และโรคกษัย เป็นต้น ย่อมทรูไรมม ชนเหล่าอ่อนอย่างทำตนตลอดและตนพระว่า เป็นต้น ให้เสียหายไป ส่วนภิกุษุอาศัยเสนาะปัจจัยแล้ว ย่อมอาจ ยังดำกภาพให้เป็นไปได้ ในกาลเห็นปานนี้ แม้ว่าจำหน่ายเสนาะ แล้วบริโภค เพื่อประโยชน์แก่การรักษาเสนาะ พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงอนุญาๆชาไลแล้ว เพราะฉะนั้น วันนี้เสนาะน่าไว้ ๑ หลังหรือ ๒ หลัง เสนาะนอกนี้ ตั้งแต่แต่เสนาะลาวา จำหน่ายเพื่อประโยชน์ แก่บิณฑบาต ก็อาจ แต่ไม่พึงทำการตัดรากเท่าที่อยู่ (หรือที่ทาง ) ฤๅ ถูกว่ารัตกนี้แน่แล้ว ได้แก่เสนาะและผลไม้ขำานกนัดไว้เพื่อประโยชน์ นั้น. ฤๅกิจกมในบทนี้แน่ว่า เสนาะสงุขาดดวงตาใน มูลอุเจ้า กุฎา สัพพานิ น ฯ วิสสุขจตุพน็ดิ อตุโจ หมายความว่า มีให้หน่ายเสนาะเสือบหมดคนล้น และยังกล่าว มิดิเกอาจอาจว่า อย่าหามหน่ายเสียะกระทั่งพื้นที่เสนาะด้วย.