ปฐมสัมผัผ้าถกถากลภา ๒ : หน้า 237/404

ประโยค - ปฐมสัมผัผ้าถกถากลภา ๒ - หน้า ที่ 237 ขอโอกาสแล้ว จึงได้เรียนถามข้อสงสัยของตน. พระเฑาะร์ทราบความที่ผ้ากาสาวะอันกฤษผู้มีภายในนี้ถือเอาในเมื่อผงชนแยกกันไปแล้ว คิดว่า "คงจะนี้ ก็พอมีโอกาสในการถือผ้ากาสาวะนี้" จึงได้กล่าวว่า "ถ้าคุณพึงนึกภูมิเป็นเจ้าของผ้ากาสาวะมาได้ใช่รึ, ข้าพเจ้าอาจทำที่พึงให้แก่คุณได้" ภูมิรูนั้นเรียนว่า "กระผมก็เป็นน่ามนับนั้นได้อย่างไร? ขอสับ!" พระเฑาะร์สั่งว่า "คุณจงไปคืนคุณที่นั่น ๆ เถิด." เธอรูปนั้น คับคุณหาว่ามีทั้ง ๕ แห่ง ก็มีได้พบเห็นเลย. ที่นั้น พระเฑาะร์ถามเธอญู่นั้นว่า "พวกก็อญักภูกั่นมาจิดไหมมาก?" เธอรูปนั้นเรียนว่า "จากทีทักขิน ขอรับ!" พระเฑาะร์สั่งว่า "ถ้าเช่นนั้น เธอจงวัดผ้ากาสะวะทั้งโดยส่วนยาวและโดยส่วนกว้างแล้วเก็บไว้ คั่นเก็บแล้วจงค้นหาดูตามคำดำแห่งบริหารทางด้านทีทักขิน แล้วนำถิกษุรูปนั้นมา." เธอรูปนั้น ทำตามคำสั่งนั้นแล้ว ก็ได้พบยูกุรูปนั้น แล้วได้นำยาองค์กรพระเฑาะร์ พระเฑาะร์ถามว่า "นี่ผ้ากาสะวะของเธอหรือ?" ก็ญูเจ้าของผ้าหรือน"ใช่ฉับ!" พระเฑาะร์ถามว่า "เธอทำให้กแตก ณ ที่ไหน." เธอรูปนั้นก็เรียนบอกเรื่องทั้งหมดแล้ว. พระเฑาะร์ได้ฟังการทอดธูระที่เธอนำมาแล้ว จึงถามรูปที่ถือเอาผ้าสตึกว่า "เธอได้เห็นผ้าผืนนี้ที่ไหนจึงได้เอา?" แม่เธอ้น ก็เรียนบอกเรื่องทั้งหมด. ต่อจากนั้นพระจึงกล่าวว่า ภูมิก็รูปนี้คือเอาพันคอว่า "เธอได้เห็นผ้าผืนนี้ที่ไหนจึงได้เอา? แม่เธอนั้น ก็เรียนบอกเรื่องทั้งหมด. ต่อจากนั้นพระจึงกล่าวว่า ถ้าเธอจงเอาผ้าผืนนี้คือเอาพันคอนั้นว่า "ถ้าเธอจงได้เอาด้วยจิตบริสุทธิ์แล้วไซร้, เธอก็ไม่พึงเป็นอาบัติเลย, แต่เพราะถือเอาด้วยใจอิตเธอจึ่งต้องอาบัติทุกกฎ, ครั้นเธอแสดงอาบัตทุกกฎนั้นแล้วจักเป็นผู้ไม่มีอาบัติ. อันนี้ เธอจงทำผ้ากาสะวะผืนนี้ให้เป็นของตนแล้วถวายคืนแก่ภิกษุรูปนั้นเกิด." ภูมรูนั้นได้ประสบความเบาใจเป็น