แนวทางการใช้ไม้อัดฟีนในสงฆ์ : หน้า 312/404

ประโยค – ปฐมมัณฑปสาธารณะแปล ภาค ๒ – หน้าที่ 312 สงฆ์แล้ว แต่ยึดเก็บไว้ในโรงไม้อัดฟีน ด้วยคิดในใจว่ามี “ภิกษุ สงฆ์งอใช้ลดตามสบายเฉิด” ดังนี้ ตั้งแต่กาลนับไป ไม่เป็นวาระ แต่คือวารธรรมเนียม คือว่า ภิกษุรูปใด เข้าไปในห้ามกลาง สงฆ์ทุกวัน ภิกษุรูปนั้น ควรถือเอาไม้อัดอัดฟีนได้เพียงวันละอันเท่านั้น ส่วน ภิกษุรูปใด ไม่เข้าไปในห้ามกลางสงฆ์ทุกวัน อยู่ในเรือนที่บำเพ็ญ เพียร จะปรากฏตัวได้ดีในที่ฟังธรรม หรือในโรงไม้อัดฟีน ภิกษุรูปนั้น ควรกำหนดประมาณ แล้วเก็บไม้ชำระฟีน ๔-๕ อันไว้ในที่ของตน ที่ผ่านมา. เมื่อไม่ชำระฟีนเหล่านนั้น หมดไปแล้ว แต่ภายในโรงไม้อัดฟีน ยังมือยุ่มเทที่เดียว ควรบวนมายึดเอาดิอยเดียวได้อีก ถ้าเธอไม่กำหนด ประมาณ นามใจรึ เมื่อไม่ชำระฟีนเหล่านั้นไม่หมดสิ้นไปเลย แต่ในโรงหมดไป! ควรอัน พระเณรบางพวกจะพูดว่า “ภิกษุ เหล่าใดคือเอาไม้อัดฟีนทั้งหลายไป ขอให้ภิกษุเหล่านั้นนำไม้คืนเสียเถิด” พระเณรบางพวกจะพูดว่า “จงเตี้ยงเถิด, พวกสามเณรจะขนม อีก" เพราะเหตุนี้ จึงควรกำหนดประมาณ เพื่อหลีกเลี่ยงการวิวาท กัน. แต่ไม่มีโทษในการถือเอา แต่ภิกษุผู้จะเดินทาง ควรใส่ไม้อัดร ฟีนอันหนึ่งหรือสองอันในกระเป๋าแล้วจงไป นี่แหละ. จบกว่าด้วยไม้อัดฟีน