การบอกเลิกอาณาจักรในบุคคล : หน้า 112/404

ประโยค- ปฐมสัมผัสทางแปล ภาค ๒- หน้าที่ 112 การบอกเลิกอาณาจักรในบุคคลมากหลาย บัณฑิตก็ควรทราบดังธิปามา แล้วนั้น. [ภิฎะตะโกนบอกเลิกอาณาจักรได้] อันนี้ ถาวรภิฎะผู้ถูกความไม่ชื่น ก็(คือความสะนั้น) เกรงภิฎะทั้งหลายผู้คุ้นเคยกัน (จะห้าม) กล่าวว่่า "พูทธี ปจฺจุญฺญามี" ตะโกนเสียงดับด้วยหวังว่า "ใคร ๆ จริง" ถ้าว่ามีความงานอยู่ในป่า หรือรุนแรงอื่นผู้ลักสิษฐา ยืนอยู่ในที่ไม่ไกล ได้ยินเสียงของภิฎะนั้น ก็เข้าว่า "สมณะผู้เรสนูปนู ปรารถนาเอาความเป็นครูหลัก เคลื่อนจากศาสนาแล้ว" ดังนี้. สิกขา ย่อมเป็นอันบอกเลิกแท้. แต่ในขณะนั้นนั่นเอง กรบอกเลิกอาณาจักรไม่ก่อนไม่หลัง เป็นข้อที่รู้ได้ว่า, เหมือนเหล่านมนต์ในโลก โดยปฏิมาระม่า ฟังคำพูดแล้ว ย่อมรู้ได้ทันที ถ้าคนที่ทำงานอยู่ในป่ามนั่น ย่อมรู้ได้ในสมองที่ดิ้นอยู่ไซร้, สิกขา ก้อย่อมเป็นอันบอกเลิกแล้วนั่นนั่น. ถ้าในภายหลัง เขาจะสละอยู่ว่า "ภิฎะรูปนี้" พูอะไร? คิดอีกนาน จึงเข้าใจ, สิกขา ย่อมไม่เป็นอันบอกลา. จริงอยู่ การบอกเลิกอาณาจักรนี้ด้วย องฺฏวโรจน์สิกขาบท ทุติยวสิกขาบท อัตตามสิกขาบท ทุติยวโทสิกขาบท และอุตตโรจน์สิกขาบบททั้งหลาย ข้างหน้าด้วย มีกำหนดความอย่างเดียวกัน ย่อมดังที่ สุด ในเมื่อผู้พบรู้ความได้ ในสมัยที่นึกนั้นเอง, เมื่อคนฟังสละอย่า่ "ภิฎะรูปนี้" พูอะไร? คิดอีกนาน จึงเข้าใจความได้, สิกขา ทั้ง ๕ นั้น ยังไม่มีที่สุด เหมือนอย่างว่า วิจิตฉนั่นท่านกล่าวไว้ในบทว่า "พูทธี ปจฺจุญฺญามี" ฉันใด, ในทุก ๆ บทก็อรรถารบวนวันฉันนั้น