ความผิดทางพระธรรมในสงฆ์ : หน้า 321/404

ประโยค- ปฐมสมันตาปสากกแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 321 เป็นอาบัติแก่พระเถระ เพราะท่านมิจมิตรสุทธิ์ พระเถระทำในวาว่า "เราจักหยิบบาตรนับ" แล้วหยิบบาตรไปอื่น เมื่อในบาตรไป นั้น ก็มีบนี้เหมือนกัน แต่ในนี้ ย่อมควรในเมื่อพระเถระหยิบ บาตรไปอัน แต่อย่ำในนั้น คับเรื่องที่เหมือนกันกับคนที่ถูกสั่ง บังคลในมนุสสวิลาคหลิสฺบกนาะนะนั้น ส่วนในกรณีที่ ท่านกล่าวไว้ว่า "พึงปรออบัตด้วยวาระ่างเท่าไป" คำที่กล่าวไว้ในกรณีนี้ ย่อมใช้ได้ในเมื่อพระเถระหยิบบาตรอื่น แต่ไม่เหมือนในบั้นเลย ไม่เป็นปราชญแก่กุญโญ เพราะบาตรนั้นเจ้าของให้ เพราะตนถือ เอาด้วยจิตไม่วิสุทธิ์ จึงเป็นทุกฺกุฎ. พระเถระสำคัญว่าเป็นมาตรใบนัน แต่ได้หยิบเอาบาตรของภิกฺขูโจรนั่นเองให้ ไป. แม้ในอธิการว่าด้วยการ หยิบบาตรของภิกฺขูโจรให้ไปนี้ ไม่เป็นปราชญแก่กุญโญ เพราะ บาตรใบนั้นเป็นของของตน. แต่เพราะตนถือเอด็วด้วยจิตไม่วิสุทธิ์ จึง เป็นแต่ทุกฺกุฎ. ไม่เป็นอาบัติแก่พระเถระในที่ทั้งปวง. ภิฤทันฐูอธิษฐ์ คิดว่า "จักลักษณะ" แล้วโว้พระเถระผู้กล้ำ หลบอยู่ อย่างนั้นเหมือนกัน. และถูกพระเถระถามว่า "นี้ใคร?" "กระผมเป็นภิกษุไง ขออธิษฐ์ ได้โปรดให้บาตรไงนั่นจึงกระผมก่อน, จึงเรียนว่า กระผมไปยังประตูบานแล้ว จักนำเล่าสมา". พระเถระ กำหนดว่า "ในที่นี้ ไม่มีภุมุไง" นี้ จักเป็นโจร" จึงคิดว่า "เอามาตร ใบนี้ไปเกิด" แล้วได้นำบาตรของภิกษ์ผู้อื่นให้ไป. เป็น ปรารภกแก่ทั้ง ๒ รูป ในขณะทีต้องนั้นนั่นเอง. แม้เมื่อพระเถระจำได้กว่า