ประโยค- ปฐมมัตถกปลาสากนะแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 391 : หน้า 391/404

ประโยค- ปฐมมัตถกปลาสากนะแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 391 ไป เพื่อองค์การเหยื่อ เป็นภาษาถิ่นเหมือนกัน ภูมิชื่อเป็นปากไว้ เปล่าไว หรือภายหลังแกะหรือต้องทำเป็นช่องไว้ ปลาทั้งหลาย ที่ว่ายมาแล้ว ๆ ถึงประตูแล้วก็ถึงทางกระพุ่มไม้ เป็นภาษาถิ่นไทย เหมือนกัน ภูมิชื่อชั่วเปล่า โยนไปไวบนพุ่มไม้ เป็นภาษาถิ่น เหมือนกัน ฉะนั้นแหล. ภัตทะนบนาย ก็คือพระเช่นกันบนตั่ง. ในเรื่องชั้นเนื้อ มิวิจฉังดังนี้- ถามกุฎออา (ชั้นเนื้อ) ในอากาศ ที่กุฎออาอันนี้เอง เป็นฐาน พิงกำหนดฐานด้วย อาการ ๖ แล้วทราบการทำให้เคลื่อนจากฐาน. คำที่เหลือในเรื่อง ชั้นเนื้อนี้ และในเรื่องไม้ (แพแตก) และเรื่องผ้าสกูของคนเลี้ยงโค และของช่างย้อม พิงวิตฉัยโดยแห่งเรื่องนี้เรื่องวิโลคนะมวล เป็นฉัน. ในเรื่องหมอ มิวิจฉังดังนี้- ภูกุฎอ ดือเอเน่ใสและน้ำมัน เป็นต้น ซึ่งมีราคาไม่ถึงบาทแล้ว ตั้งอยู่ในสวรรค์ ด้วยทำไว้ว่า "เรา จังไม่ทำอย่างนี้อีก" แมวันวันที่ ๒ เป็นต้น เมื่อเกิดความคิดขึ้นอีก ก็ ทำการทอดธูระอย่างนั้นนั่นแหละ เมื่อดึกนี้ฉันายใสและน้ำมันเป็นต้นนั้น แมทั้งหมด, ไม่เป็นประชาชนเลย, เธออ่อนต้องทุกกฏหรือฏูลจั้ว และ เป็นภัณฑ์ไทยด้วย. ภูมิแดงี้ ก็ได้ทำอย่างนั้นเหมือนกัน. เพราะเหตุนี้นั่น พระผู้พระภาคเจ้า จึงตรัสว่า "คูก่อนภิกษุ ! เธอไม่ต้องอาบัติ ปราศัย." เมื่อภิกษุไม่ทำการทอดธูระ แต่นืนใสและน้ำมันเป็น ต้นนั้น แม้ทะน้อย ๆ ด้วยตั้งใจว่า "เราจักฉันทุกวันๆ" ดังนี้. ในวันใด ราคาเต็มบาท, ในวันนั้น ก็เป็นปราชญี.