การปิดประตูอุโบสถในพระพุทธศาสนา : หน้า 187/404

ปรำยก๑- ปฐมสมันต์ปลาสักกานแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 187 ปิดประตูอุโบสถจึงจำเป็นได้. ก็ในเรื่องปิดประตูจําวัน นี้ ในพระบามิ พระผู้พระภคเจ้าได้ปรับอาบัติว่า "เป็นอาบัติชื่อ" แม้ จริง ถึงกระนั้น พระเณรทั้งหลายก็ปรับเป็นทุกฌาญก็รู้ไม่ ปิดประตูสียอทัณฑ์พ่อํ เพราะเมื่อเรื่องเกิดขึ้น เพราะโทษที่ปิด ประตูณ อภิปาย พระผู้พระภคเจ้า๚่ว่า "ดูก่อนภิขุทั้งหลาย! เรา อนุญาตให้ภิขุผู้อยู่พักผ่อนในกลางวัน ปิดประตูเสียงก่อนจึงพักผ่อน ได้." จริงอยู่ พระเณรทั้งหลาย มีพระอุบาลิธระเป็นดัง ทราบ พระประสงค์ของพระผู้พระภคเจ้าแล้ว จึงได้ตั้งอรรถถกไว้. ก็ คำว่า "เป็นทุกฌาญก็ไม่ปิดประตูเสียงก่อนจึงพักผ่อน" นี้ สำเร็จแล้วแม้ด้วยคำว่า "มีอาบัติอยู่ (ที่) ภิกษุต้องในกลางวัน ไม่ ต้องในกลางคืน." [อภิธายประตูเช่นไรควรปิดและไม่ควรปิด] ถามว่า "ก็ประตูเช่นไรควรปิด ? เช่นไรไม่ควรปิด?" ก็ว่ "ประตูหมุนได้ที่เขาอาบรรดาอวัศ ไมตรีราณ ที่ไม่มี ลำแพนและใบไม้เป็นต้น อัดฐูนิรได้นิยะที่นึง ทำเป็นบานประตู แล้วข้างล่างสุดไว้ในครร ทำบานสะดุ้งใน ขึ้นบานสะดุ้งในที่ ประกอบลูกกล่อ ๒-๓ อันไว้แล้วเช่นในครร หรือที่แตะ ทำขึ้น ประตู แตะคำขึ้นได้ที่เขาทำไว้เองในร้านตลาด ประตูไม้ (ลูกรง) ที่เขา