การใช้และจีวรในพระพุทธศาสนา : หน้า 204/404

ประโยค(๓) - ปฐมสมันต์ปาสกาวาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 204 ป้องกันความเป็นผู้มิสนะนะมาก." เพราะฉะนั้น แม้ในบัดนี้ ก็ภษูปใด เป็นพระพุทธสุด รู้พระวินัย พบเห็นภารูปอื่น ผู้ออกธารที่เป็นอัคปปีย เทียวไปอยู่ ควรให้เธออัด หรือให้ทำฉายบริจากที่ไม่ควรนั้นเสีย, กิณกุ รินั้นอันใคร ๆ จะแทนโทษนั้นจากว่าจะไม่ได้ จะพึงวงไม่ได้ jā ให้เธอระลึกความผิดไม่ได้ ทั้งใคร ๆ ไม่ได้เพื่อว่าจะกว่าเธอว่าท่าน ทำให้บริจาของผมฉันหายแล้ว, จงให้บริจนั้นแก่พระผม." [ข้อแนะนำเรื่องการใช้และจีวร] ในอภิธารว่าด้วยฤฎียปาราชิกนี้ มีวิธีฉีบริจากที่เป็นกับปิยะ และอภิปยะนอกจากจากปลีกดงต่อไปนี้:- ชนบางพวกเอาด้วยเบญจพรรณ ยึดริมใบตาลดิน ทั้งภายใน ภายหลังแล้วทำให้มีสีเหลืองแกว ร่มเข็นนั้นไม่ควร แต่ว่าเขาค้างเขียว หรือเหลืองอย่างใดอย่างหนึ่งสีเดียว เย็บติดกันทั้งภายในและภายนอก หรือจะมัดช่างตรงยึดคืนมไว้ ควรอยู่ ก็เลย การเย็บและการมัดรวม กันไว้ เพื่อทำให้นานจงควร เพื่อจะทำให้สีเหลืองแกว ไม่ควร, ในหญิง จะครุฟูงมังกรหรือรูปพระจันทร์ก็ยังซีด ไม่ควร. ที่คุณร่ม จะมีรูปฝูงนกหรือลงพระจันทร์ซีด ก็ไม่ควร. ที่ฉันร่ม จะมีรูปหม่อนอ้ง หรือรูปสัตว์ร้าย เหมือนที่ทำไว้ในเสาสือรน ไม่ควร. แม้ว่าดีดคืนร่มทั้งหมด เขาเอสึกการเขียนสลากวคลายไว้ไซร้, แม้คลายนัน ก็ไม่ควร. รูปเหมือนน้ำดี รูปสัตว์ร้ายดี ควรทำลาย เสียก่อนจึงใช้. ควรดูคลายแม้นั้นออก หรือเอาด้วยกันด้านเสีย. แต่ที่โคนด้าน จะมีสัญฐานเหมือนเห็ดหุ่ง ควรอยู่. พวกชำร่ม เอาเชือกมัดงดงามของร่ม (กำพูกว่า) ผูกมัดไว้ที่คืน เพื่อกันมิให้