ปฐมบทของปลาสาคาถาแปล ภาค 2 - หน้าที่ 100 : หน้า 100/404

ประโยค - ปฐมบทของปลาสาคาถาแปล ภาค 2 - หน้าที่ 100 บทว่า ตสูตร คือ บรรลาศักขาขั้น 3 เหล่านั้น. หลายบวกว่า ยา อย อิสลิสลิกายา ได้แก่ อิสลิสลิกาขานใด กล่าวคืออูฏโมกศิล. [อรรถาธิบายว่าสลิกาขาและสาธิพ] สองบทว่า เอาต สาธิวนาม มีความว่า ศักขาขั้นนั้นแม้ทั้งปวง ที่พระผู้พระภาคเจ้าทรงตั้งไว้ในพระวินัย นี่เรียกว่า "สาธิพ" เพราะเหตุว่านี้เป็นอยู่ร่วมกัน คือเป็นอยู่เป็นศิลาเป็นอยู่ถูกส่วนกัน ประพฤติดูกส่วนกัน แห่งภิกษุทั้งหลาย ผู้ทำกันโดยชนิด มีประเทศ- ชาติและโคตรต่าง ๆ กันเป็นต้น. สองบทว่า ตสมิ ศิกขติ มีความว่า ภิกษุทำสักขาขั้นนั้นให้เป็น ที่พ้นแห่งจิตแล้ว สำนักงานอาจยอมอธิษฐานว่า "เราสึกษาลามคราแก่" ศักขาขั้นหรือไม่หนอ ?" ก็ยูกนี้ จะอ่าวศึกษายู่ในสาธิกาขา กล่าว คือสาธิพั้นนออย่างเดียวเท่านั้น ก็หามิได้, แม้ในสิกขา ก็ชื่อว่าศึกษาด้วย. ส่วนสองบทว่า "ตสุมิ ศิกขติ" พระผู้พระภาคเจ้าตรัสด้วย อำนาจบทที่เรียบเป็นลำดับว่า "เอาต สาธิวานุาม" นี้. บว่า "ตสุมิ ศิกขติ" นัน พระองศ์ตรสออย่างนั้น ก็จริงแล, แต่ว่า เนื่องความในบทว่า "ตสุมิ ศิกขติ" นี้ พึงเห็นอย่างนี้ว่า "เมื่อยัง สิกขาให้บรรจุ ธื่อว่าศึกษายู่ในสาธิกาขั้น และเมื่อไรล่วงละเมิด ชื่อว่าศึกษาอยู่ในสาธิกาขั้น." ถึงว่า "ตน วุจจติ สาธิวสมา- ปุณโน" นี้ ก็ตรัสด้วยอำนาจแห่งบวกว่า สาธิพ ซึ่งเป็นลำดับเหมือนกัน. องค์หนึ่ง ภิกษุนีจึงพร้อมแม้ซึ่งสิกขาเพราะเหตุใด, เพราะเหตุนี้ บัดทิต