การกำหนดเขตบ้านและป่าในพระบาลี : หน้า 227/404

เลททุบบัตแตอุปารเรือนเหมือนกัน. ส่วนกำหนดเขตเดิมของบ้านนั้น ทั้งที่มีเครื่องล้อม ทั้งที่ไม่มีเครื่องล้อม จะถือเป็นประมาณไม่ได้เลย ฉะนีเสด. [อรรถาธิบายกำหนดเขตป่า] ป่าที่เหลือในอินทนูนนาาสิกาชนนี้ วันบ้านและอุปารบ้าน ซึ่งที่ลักษณะตามที่ท่านไว้ว่าที่ชื่อว่าบ้านและ อุปารบ้านเสีย พึงทราบว่า "ชื่อว่า ป่า" แต่ในมีกิริยธรรม พระผู้พระภากเจ้าตรัสไว้ว่า "คำว่า ป่า" นั้น ได้แก่ที่กขบอน จากเสาเขื่อนออกไป นั้นทั้งหมด ชื่อว่า ป่า" พระองค์ตรัสไว้ใน อรรถบทสิบๆว่า "เสนาสนะที่สูงไกลประมาณ ๕๐๐ ชั่วชู ชื่อว่า เสนาสนะป่า" พึงทราบว่า"เสนาสนะป่านั้น นับแต่เสาเขื่อนออก ไป มีระยะไกลประมาณ ๔๐๐ ชั่วชู โดยชุ่งของอาจารย์ท่านนก ขึ้นแล้ว." พระผู้พระภากเจ้า เมจะทรงจำแนกเนื้อความแห่งคำนี้ว่า "จากบ้านก็dit จากป่าดิ" โดยองค์ดังกล่าวว่าไว้แล้วในพระบาลอย่างนั้น จึงทรงแสดงส่วนทั้ง ๔ ไว้ เพื่อป้องกันความอ้างอิงและโอกาสของ เหล่าบาปปกติว่า "เรือน อุปารเรือน บ้าน อุปารบ้าน (และ) ป่า." เพราะฉะนั้น พึงทราบว่า "เมื่อกูกลักสิ่งของที่มีเจ้าของตั้งแต่ มีราคาหนึ่งขึ้นไปในเรือนก็ได้ อุปารเรือนก็ได้ บ้านก็ดี อุปารบ้าน ก็ดี ป่าก็ดี เป็นปริมาณเหมือนกัน."