ปฐมสัมผัสดาปสากล ภาษาอีสาน : หน้า 374/404

ประโยค๓- ปฐมสัมผัสดาปสากล ภาษาอีสาน ๒ - หน้า 374 ใจไว้ว่า "ถ้าจักเป็นผ้าสาฮากู, เราจักถือเอา, ถ้าจักเป็นด้าย, เราจักไม่ถือเอา" แล้วถือเอากระสอบในที่มีใส่ ถ้าในกระสอบนั้น มีผ้าสาฮากู, เป็นปราชัย ในขณะทีขยับนั่นเอง. ถ้ามีถ่ายยังรักษาอยู่. เธอนำออกไปข้างนอก แก่ออกว่า "เป็นด้าย" จึงนำมาวางไว้ซึ่งที่เดิมอีก, ยังรักษาอยู่. รักษาของพวกแล้วถือเอา การถือเอาขั้นนั้นเป็นการดี, ถ้าคนอื่นบางคนถือเอา, เป็นคนไทยแก้เธอ. ถ้ามีพวกเจ้าของกลับไปแล้ว เธอเห็นของนั้นเขาเองจึงถือเอาด้วยคิดว่า "ของนี้" เรานำออกมาก่อน, บัดนี้ เป็นของของเธอ. ดังนี้, ยังรักษาอยู่ แต่มันด่าไทย, แม้เมื่อภิญกุ้บหนามหายไวแล้วถือเอา โดยนัยเป็นดังว่า "ถ้าจักเป็นด้าย, เราจักถือเอา, ถ้าจักเป็นผ้าสาฮากู, เราจักไม่ถือเอา, ถ้าจักเป็นเนยใส, เราจักถือเอา, ถ้าจักเป็นน้ำมัน, เราจักไม่ถือเอา" ดังนี้ ก็ นัยนี้นิ่งเทียว. ส่วนในอรรถถามหาโปงจริงซึ่งเป็นต้น ท่านกล่าวไว้ว่า "แม็กุญ มีความต้องการด้วยผ้าสาฮากู, ถือเอากระสอบผ้าสาฮากูมันแหละออกไปวางไว้ข้างนอก แก่ออกแล้ว เห็นว่า "นี้" เป็นผ้าสาฮากู แล้วไปพึงปรับด้วยการยกท้าวนั้นนั่นเอง." ก็ในอรรถถากถามขอให้เป็นดังนี้ การกำหนด ย่อมปรากฏ, เพราะเธอได้กำหนดหมายสิ่งของไว้ว่า "ถ้า อ. ฤกษาสฤตทปปนี้แก้ว่า ปรีญจิตโต อนพุนโส