คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.4-9 : หน้า 92/374

คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.4-9 เป็น : ตะลัส หฤดูปาทา จ อุกขิน จ กนฺฑฺณา จ นาสา จ มุขมฺว น ยถาภูธาน อเหสฺส ฯ (๑/๒๑) ไม่ใช้ : หฤดูปาทา จ อุกขิน จ กนฺฑฺณา จ นาสา จ ตสัส มุขมฺว น ยถาภูธาน อเหสฺส ฯ ๔. เมื่อมี จ คศัพท์ควบหลายตัว จ คศัพท์ตัวแรกนิยมสนธิกับ เอว เป็น เวลา เหมือน น คศัพท์ เช่น : ฉินนุคคานี เวท ตีนานิ ขาทานิย อโศกํโศกคุณฺโจม สาขากงคํ ขาทนฺติ ฯ (๑/๕๓) : ภนฺเต ภควา พุทธสมาโล เวว ขติติสุขมาโล จ ฯ (๑/๕๓) ๕. เมื่อ จ คศัพท์มีหน้าที่ควบตัวประธานที่เป็นเอกพจน์ตั้งแต่ ๒ ขึ้นไป นิยมประกอบกริยาเป็นพุทพจน์ เช่น : โภษฉลากรํโก จ อายุตโก จ เอกโต หตฺวา ตินฺนํ ภคติสมํ โภษฉลากเรว วิวรถา วิวรน วิวุตํ คนฺหตฺวาทนํ เทนฺติ ฯ (๑/๗๓) : คาภาปริโยสนาน พุราหมิโน จ พุราหมณี จ อนาคามิผล ปติฏฺฐิสส ฯ (๒/๔๑) แต่ถ้าประธานนั้นฯ มีเนื้อความม่งว่าต่างแยกกันทำ หรือแยกกันเป็น มัฏจะใช้กริยาร่วมกัน ก็ไม่ต้องเปลี่ยนกริยาเป็นพุทพจน์ คงให้มีรูปเป็นเอกพจน์ตามเดิม เช่น : วิภายมานาย ปน รติตียา วลาหกิจโม จ