คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.ร.๔-๙ : หน้า 118/374

102 คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.ร.๔-๙ ผิดวานะบ้าง ตัวอย่างเช่น : เอติป เอกสุพุทธสุสาระอรทัตต์ ปุตถเนต พหุ ปญฺญมามิ กตวจา อปฺภาเค อนุปนฺเน พุทธ สหายโก หุตวาม วาคุพนธน ปญฺญานิ กรองโต อนาสตรีรานี ปฏิครคุณโต วิริ ฯ (๔) การใช่วจนะเป็นการแสดงถึงความเคารพ คือใช้เป็น พหุ. สำหรับคนๆ เดียว ต้องใช้ให้ลอดเรื่อง ไม่ใช่ใช้นบไม่ใช่บ้าง ลักฺลั่นกัน เช่น : โโล ๆ เปา จินตดวา "เตนหิ อนตฺ คจฉถิติ เตร วิสาสุเจตวา – ขปฺเปฯ สยฺมุนฺตา อติฺสุวา "อนุตฺ ญนิสิเนน" ตยา อาสิตติ นิปลเนนาติ ๆ เถโร ดูเนิ อโฬส มา ญนฺต เอวมนฺตดู ฯเปฯ (๑/๙) (๕) คศัพท์สลามที่มีรูปเป็นเอก อย่างเดียว ไม่มีที่ใช้เป็น พหุ. คือ ธมมินโโย, ปฏตทาโร, จตุปาโต, ภิกษุสงโฌ, ลภาสกฺกโร, นามรูป, กุลสากูลส, สมวีปสูสุ, หิรโตปุปฺ, ขนฺติโลภจฺ ขปฺเป ฯ คำศัพท์เหล่านี้ ต้องกำหนดให้ดีและใช้อย่างถูกต้องตามความนิยมของภาษา เท่าที่แสดงมานี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่พอเห็นได้ตัวเท่านั้น ข้อปลี่ย่อยและรายละเอียด พร้อมทั้งข้อยกเว้น เช่น วจนะปลาส เป็นต้น ยังมีมาก ขอให้นักศึกษาฟังใช้ความสงเกตและค้นคว้าด้วยตัวเอง เรียนไปเกิด จะเกิดความรู้และความเข้าใจดีขึ้นไปตามลำดับ