การใช้และเขียนพยัญชนะในภาษาไทย : หน้า 363/374

ె็บเด็ตต็ด ๔๙๗ : อญุตตร แปลว่า อย่างได้อย่างหนึ่ง คนใดคนหนึ่ง เป็น สัพพนาม ๒๕. นินท คือ ปี อปี เอว เอว ให้เขียนติดกับบทหรือ คำที่ตนกำกับเลย เป็น วิสาขาบิ จฉฉโนโตปีจ เอเมว การณมิว เป็นดัง ว ที่กล่าวว่า เทียว ให้หันิดหนี่ง ทั้งนี่เพื่อไม่ให้สับสนกับ เออ เมื่อเข้ามาส ๒๖. การเขียนพยัญชนะสงฆ์ ต้องเขียนให้ถูก อย่าให้สังโยค ผิดวรรคอักษรกับ เช่น เขียนว่า อานังโส นิสิสสลเยน ถลุงโล อุตสาโห ตนุที ตงปน เป็นดัง ๒๗. คศพท์ อุตตุมม (ซึ่ง) ที่เข้ากับศัพท์กิตติ ประกอบด้วย ณว ตูู ปัจจัย อย่าลืมต้องแต่งเป็นรูปอุสึจริวัติ เช่น สพพาปูสล อารณึ เป็นดัง (เรียกว่า แปลหัวตัวอุสึเป็นกรรม) ๒๘. คศัพท์สมาสนิยมทั้งต้องสังโยค และไม่ต้องสังโยค คศัพท์ ได้ยบมศัพท์ใด ไม่ยยมอย่างไร ต้องกำหนดให้ดี เช่น ปบุญ + เขตต์ นิยมสังโยคเป็น ปบุญเขตต์ ไม่ใช่เป็น ปบุญเขตต์ เป็นดัง ๒๙. คศัพท์ที่ประกอบด้วย ตุ๊ ปัจจัย เช่น กาดู คนดู ถ้าทำ หน้าเขาเป็นประธานในปัจจัย กำหนดให้เป็น บุญ.เอก. กิริยาจึงต้องประกอบเป็นรูป บุญ.เอก. ตามด้วย เช่น : อิกานี มุข์ คนดู ยุฏฏ ๆ ๓๐. คำว่า “ควร” มาจากศัพท์กรียา ก็มี มาจากศัพท์นาม ก็มี มีวิธีที่อ้ำนงดังนี้