คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคร ป.ธ.๔-๗ : หน้า 72/374

คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคร ป.ธ.๔-๗ สรีร มุขเสน กิสิฐิ เอโก ภิโค นบป่า อย่างย่อมใช้ได้เช่นกัน แต่ประโยคเนื้อความจะไม่ละสลวย เพราะใจความของประโยคได้หยุดลงแค่นั้น ยังดำเนินต่อไปอีก แต่ ดำเนินไปเพียงบางส่วนเท่านั้น ลักษณะที่ ๒ ตอนแรกประธานทำภิษิยาอาการร่วมกันมา แล้วแยกกันเหมือน ในลักษณะแรก ส่วนหนึ่งของประธานที่แยกมาไปทำภิษิยาอาการอย่าง หนึ่งต่างหาก ไม่เกี่ยวด้วยประธานทั้งหมด แต่เมื่อทำเสร็จแล้วกลับไป ร่วมทำภิษิยาอาการกับตัวประธานทั้งหมดในประโยคตามเดิมอีกเช่นนี้ ภิษิยาทำรวมกันสิ้นสุดลงตอนแรก ไม่จัดเป็นภิษิยาประน่ายเหมือนใน ลักษณะแรก แต่ภิษิยายปนอยู่ในลักษณะนี้ ได้แแก่ภิษิยาตัวสุดท้าย ของตัวประธานที่แยกตัวออกไปหา เท่ากับเป็นประโยคเล็ก แทรกอยู่ ในประโยคใหญ่นั่นเอง เปรียบเหมือนชายสองคนเดินทางไปด้วยกัน พอถึงกลางทาง ชายคนหนึ่งแย่ลงซื้อของข้างทาง แล้วเดินทางร่วมกันต่อไปใหม่ จีร ที่ชายคนที่แย่ลงทำเป็นสุดท้ายคั่นแย่ลง แสดงเป็นภิษิยาประน่าย ความจริง น่าจะทอนประโยคให้เล็กลง โดยขึ้นประโยคใหม่ อ่อนทำได้ แต่จะไม่ละสลวย และประโยคจะยับเยินเกินไป ต้องขึ้น ประธานใหม่อยู่เรื่อย จึงไม่นิยมทอนประโยค ตัวอย่างภิษิยาปน้อยในลักษณะนี้ คือ : แตปิ เทวโลกโต จิตวา พนมมติ เอกสุมี กุลเคห