การแปลวิภัตติในภาษาไทย : หน้า 169/374

<LMANWANIYAM ๑ ๕๕๓ กลับเป็น ภาษาครว่า "เถด อาหาร ภูชาชิ ฯ ถ้าแปลตามหลักการ แปลจะได้ว่า "รับประทานอาหารนั้นเสีย" การแปลแบบส่วนไทยสันนิษฐานนี้ สนามหลวงชอบแปลให้ผู้สอบทำ เพื่อทราบภูมิความรู้ เข้าถิ่นส่วนไทยและสนามนครดีหรือไม่ หากแต่งตามใจชอบแล้วจะทำให้ผิดง่าย เช่นตัวอย่างนั้น ถ้าแยกประโยคเป็นว่า เอโอ้ อาหารโ๏ ภูชาชิ ฯ เช่นนี้ก็ทำให้ประโยคยาดยาวออกไปอีกประโยคหนึ่ง ซึ่งประโยคลงคตะข้างต้นนั้นก็ได้ความหมายอะไรเลย จึงถือว่าผิดความประสงค์ อย่างน้อยก็ทำให้เสียสัมพันธ ๑. สำนวนการแปลวิภัตติ ความนิยมของสนามหลวงในเรื่องนี้คือ คำทัพทุกคำทัพทุกวิภัตติในประโยคอาจแปลก่อนให้สั้น ไม่จำเป็นว่าจะต้องแปลบทประธานก่อน แล้วแปลทยายประธาน บทกริยา บทกรรม ไปตามลำดับ เหมือนในวิชาแปลชั้นต้น ๆ ถ้าหากแปลวิภัตติได้ก่อนจะได้ใจความชัดเจน ไม่เสียดความแล้ว สนามหลวงจะนิยมแปลวิภัตตินี้ก่อนทีเดียว และท่านจะไม่ออกสำเนียงอายตนิบาต เช่น ซึ่ง ของ ใน เป็นต้นไว้ให้ด้วยนอกจากจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น ซึ่งข้อởนี้นักศึกษาต้องคอยสำเหนียกไว้ "ให้รู้ว่าความตรงนี้ ทำหน้าที่อะไรในประโยค" เป็นบทกริยา บทขยาย กิริยา หรืออย่างไร แล้วให้ประกอบวิภัตติให้ถูกตามหลักสัมพันธิ และวางให้ถูกที่ตามหลักการเรียงดังกล่าวแล้วข้างต้น คำทัพหรือความที่ท่านชอบแปลก่อนนั้น จะขอำนำมาเป็นตัวอย่างให้เห็นเพื่อเป็นแนวทางศึกษา โดยนำมาจากสนามหลวงที่