การแปลไทยเป็นนคร : หน้า 312/374

๒๒๙ คูมือวิชาการแปลไทยเป็นนคร ป.ธ.๔-๙ ๑. เมื่อถือว่านิยามภาษาไทยที่ถูกกำหนดแต่งเป็นต้นฉบับ ผู้แต่งความจากต้นฉบับให้เป็นภาษานคระต้องพยายามให้ผู้อ่านภาษานครมีความเข้าใจเนื้อเรื่องตรงกันกับผู้อ่านต้นฉบับ หมายความว่าคนที่อ่านข้อความจากต้นฉบับ กับคนที่อ่านจากภาษามครีที่แต่งแล้วนั้นมีความเข้าใจตรงกัน ๒. ผู้แต่งจะต้องจับประเด็นใจความภาษไทยที่เป็นต้นฉบับให้ได้ก่อน เพื่อจะได้สื่อหรือถ่ายทอดประเด็นนั้นมาสู่ภาษานครได้ถูกต้องครบถ้วนตามต้นฉบับ ในกรณีนี้ผู้แต่งจะต้องมีความรู้ความชำนาญในภาษาไทยได้ดีพอสมควร จึงจะสามารถจับประเด็นได้ดี ๓. ผู้แต่งจะต้องพยายามรักษาความหมายเดิมของต้นฉบับไว้ให้มากที่สุด นอกจากนั้นยังต้องพยายามใช้ภาษาคมอย่างเป็นธรรมชาติและสอดคล้องกับความนิยมของภาษาคมอย่างแท้จริง ในกรณีนี้ผู้แต่งจะต้องมีความรู้ความชำนาญในภาษาคมได้ดีพอสมควร เช่น รู้จักใช้คำอย่างเหมาะสมกับเรื่อง มีความละเอียดในการประกอบศัพท์สร้างประโยค ๔. ในการอ่านเนื้อความภาษ ไทย ตามปกติความคิดของผู้อ่านจะผูกพันและติดอยู่ในกรอบของภาษไทย แต่ในการอ่านเพื่อแปลเป็นนาคร ผู้แปลจะต้องทิ้งกรอบของภาษไทย เช่น โครงสร้างประโยค การเรียงคำ การใช้คำให้หมด นำไปแต่เพียงเนื้อความไปแต่ง โดยไม่ให้อิทธิพลของภาษาไทยเข้าไปรบกวนความคิดในขณะแต่ง หาไม่แล้วจำนวนมครีที่จะกลายเป็นสำนวน “บาลี-ไทย” คือคำเป็นนครแต่ส่วนเป็นแบบไทยไป เช่น สำนวนว่า “หยูโฒ โฒชน ภูฒิ”