หลักไวยากรณ์และสัมพันธุ์ในภาษาไทย : หน้า 153/374

ไวยากรณ์และสัมพันธ ๑๓๗ ยิ่งจะถูกเพ่งเล็งจากกรรมการมากเป็นพิเศษ เพราะถือว่าอยู่ในภูมิชั้นสูงแล้ว ไม่ควรเขียนภาษามคร์ผิดเลย เท่าที่พบมา พอจะประมวลการเขียนที่ชอบผิดกันโดยมาได้ดังนี้ (๑) เขียนเครื่องหมาย . (จุด) ตก เช่น ตูV เขียนเป็น ตัV พุทธ เขียนเป็น พุทธ นิครสร เขียนเป็น นิครรธ อินทรีย์ เขียนเป็น อินทรีย์ คนตวา เขียนเป็น คนตวา, คนวา สวากขาโต เขียนเป็น สวากขาโต เทว เขียนเป็น เทว ทวาร เขียนเป็น ทวาว ฯลฯ (๒) ใช้พยัญชนะผิด คื่อใช้พยัญชนะที่ออกเสียงเหมือนกันแต่ต่างวรรรณกันผิด หรือใช้ตัวที่ไม่มีในกรมภาษา เช่น ค ะ ทั้งอ๋อาจเป็นเพราะเหตุตามภาษไทย เช่น ความไทยว่า ภาษาบาลี มักใช้เป็น พระอนุรุทธ์ อนุรุโฒ อนุรุโฒ ศรัทธา สะทา ศุทธา ศุทธา หรือ สถุทธา นางยักษิณี ยักษินีย ยักษินีย นางกิฎฐณี ฐิฏฐณี ฐิฏฐณี